Interview met Alex Boogers | Wij zijn van diamant

Je debuteerde meer dan 20 jaar geleden. Wij zijn van diamant is je 13e boek. Hoe blijf je jezelf als schrijver ontwikkelen?
"Het is vreemd hoe dat proces werkt. Met elk boek dat ik schrijf heb ik het gevoel dat dit het laatste werk is en tegelijk lijkt het, zeker met dit boek, alsof het nu pas echt gaat aanvangen. In elk boek wordt het zaadje geplant voor een volgend boek maar dat weet ik later pas. Wanneer ik voel dat ik weer aan het werk moet en ineens zie hoe het allemaal samenhangt. Je blijft je als schrijver ontwikkelen omdat je in de eerste plaats steeds geconfronteerd wordt met je beperkingen. Het is nooit af, het is nooit goed genoeg en het kan altijd beter. Het werk, al dan niet onbewust, is daardoor ook een zoektocht. Ik weet zeker niet meer dan de lezer maar probeer als een gids met de lamp in een donkere grot mijn weg te vinden naar een waar woord, een zuivere gedachte, een puur gevoel. Als je dat kunt beschrijven, zonder ruis, ijdelheid en al te veel ego, en de woorden vinden zijn weg van het hoofd naar het papier, dan heb je een waarachtig boek geschreven."

Waar draait het voor jou om in de literatuur?
"Ik hoop dat ik de lezer met mijn verhalen mee kan nemen. Weg uit het hier en nu. Al is het alleen maar voor de duur van het boek. Dat is wat een goed verhaal zou moeten doen. Hetzelfde geldt als je naar een concert of een theater gaat of een museum bezoekt. Je wordt verleid om ergens anders te zijn. Om iets van herkenning te vinden, maar ook om je te laten verrassen en je aan het werk over te geven, zodat de werkelijkheid een beetje kantelt. Een schrijver, artiest of kunstenaar laat je naar iets kijken wat je wellicht kent, maar hij toont het op een manier zoals je er nog nooit naar hebt gekeken. Hopelijk ontstaat er met het oeuvre uiteindelijk een prachtig mozaïek, zichtbaar voor degene die het wil zien. Daar begint het natuurlijk mee. Ik geef mijzelf in elk boek en vraag van de lezer min of meer dezelfde overgave. Anders zijn het alleen maar woorden op papier." 

In je nieuwe roman beschrijf je de lotgevallen van een familie door meerdere generaties. Waar kwam dit idee vandaan en in hoeverre is dit een belangrijk thema in je werk?
"Hoe gebeurtenissen ingrijpen in het leven, hoe ze doorwerken en wat de gevolgen ervan met mensen doen, zelfs generaties later, dat heeft me altijd gefascineerd. En die thematiek zie je ook in eerdere romans terug. Hoewel deze roman grootser van opzet is en ik voor het eerst de lotgevallen van een familie beschrijf."

Gaat de roman in zekere zin ook niet over tijd? Je beschrijft het leven van de 21-jarige William in de moderne tijd, maar ook van de bejaarde Jacob, en hoe hij zijn leven heeft geleid in de oorlogsjaren.
"We verspillen doorgaans ons kostbaarste bezit: tijd, dat we, met onze misleidende geest, proberen te vangen en regisseren, tot op zekere hoogte. Je bent grotendeels afhankelijk van de tijd waarin je geboren bent, op welke plek je geboren bent en waar je al dan niet tegenaan loopt. De personages die ik beschrijf en die opgroeien in verschillende tijdperiodes worden daarmee geconfronteerd. Het is als de lotusbloem die vanuit de modder groeit, een weg omhoog, naar de oppervlakte. Ik hou van de veerkracht en de onverzettelijkheid van mensen om dwars tegen alles in te zoeken naar het licht."