‘Ik voel me als een gebalde vuist,’ schrijft Etty Hillesum in een van haar eerste brieven. In de laatste briefkaart, gegooid vanuit de trein naar Polen, zegt ze: ‘We hebben zingende dit kamp verlaten’. Haar brieven van augustus 1941 tot september 1942 zijn bewaard gebleven. Het zijn de indrukwekkendste die er in de Nederlandse taal zijn geschreven. Amsterdam in het holst van de oorlog, en kamp Westerbork te midden van de meedogenloze deportaties naar het oosten: dat is het decor waartegen Etty haar brieven schrijft. Ze vormen een monument voor al degenen die daar geleden hebben, ze zijn een zeldzame expressie van innerlijke moed en bezitten een literaire kracht die tijdloos is.