In Een opsomming van tekortkomingen probeert Lot haar weg te vinden in een karig met familiegeluk bedeeld leven. Haar nieuwe psycholoog lijkt niet echt te kunnen verklaren waarom ze zo vaak overmand wordt door verdriet. Als ze in een trein stapt, bijvoorbeeld, denkt Lot steevast aan nazi-transporten naar Auschwitz. En als ze worst eet denkt ze aan doodgeknuppelde varkens. De psych raadt haar aan om in die gevallen de sluizen maar eens goed open te zetten, maar ook dat lukt maar matig. Natuurlijk heeft haar jeugd ermee te maken. Die werd immers bepaald door een weinig complimenteuze vader, een pijnlijke echtscheiding en de vroege dood van haar moeder. En ook nu nog heeft haar vader invloed op haar leven. Er lijkt iets te veranderen als Lot haar eigen gezin vormt en een soort monument voor haar moeder begint te bouwen.