In de verhalenbundel ‘Eerste persoon enkelvoud’ van Haruki Murakami verandert een toevallige ontmoeting op een parkbankje in een raadselachtig wiskundig onderhoud dat de verteller decennia later nog bezighoudt. Een naamloze, oudere man denkt terug aan twee bepalende liefdes uit zijn jeugd. Een reiziger in een aftandse herberg wordt deelgenoot van de romantische ontboezemingen van een melancholieke aap. In de acht verhalen in ‘Eerste persoon enkelvoud’ is steeds een klassieke Murakamiëske ik-figuur aan het woord die een uniek fragment van zijn werkelijkheid met ons deelt. Het is Haruki Murakami op zijn zuiverst: bevreemdend, troostrijk, weemoedig, geestig, ontroerend. Barack Obama schreef over de korte verhalen in ‘Mannen zonder vrouw’: ‘Je zult erdoor ontroerd raken, en in verwarring, en soms met meer vragen achterblijven dan antwoorden.’ Deze zinnen kun je gerust betrekken op het hele universum van Haruki Murakami, dat zich in al zijn schitterende bevreemding ontvouwt in de bundel ‘Eerste persoon enkelvoud’.