De Nieuwe Leeskring
De Nieuwe Leeskring - goeie leesclub die intelligente vragen stelt
Onder professioneel voorzitterschap van ervaren leesclubleiders kun je met andere lezers discussiëren in de sfeervolle ambiance van De Nieuwe Boekhandel by night.
Aanmelding kan per telefoon (020-4867722), via twitter (@DeNweBoekhandel), per mail ([email protected] of [email protected]) en natuurlijk persoonlijk in de winkel. De kosten zijn € 9,- per avond (inclusief koffie/thee/iets anders/versnapering). Tijd: 19.00-21.00 uur. Op de avond zelf kiezen we in overleg het volgende boek en de volgende datum. Je kunt per keer beslissen of je komt.
Overwin je schroom en probeer het eens! Ervaring is niet vereist en de avond zal je rijker maken!
Verslagen boekbesprekingen de Nieuwe Leeskring
Op 8 juni 2022 besprak de Nieuwe Leeskring het boek De kapperszoon van Gerbrand Bakker.
Alle aanwezigen waren het erover een dat De Kapperszoon een bijzonder prettig boek was om te lezen. En iedereen zou het boek ook aan vrienden en kennissen aanbevelen. Maar ondanks die schijnbaar grote eensgezindheid, bleek er toch ook sprake te zijn van aanzienlijk verschillen gezien de waardering van het boek (van een zesje tot een 8,5) en onderstaande opmerkingen:
“Ik heb heel erg genoten van die beschrijving van de moeder … maar waar gaat het boek nu eigenlijk over?”
“Ik vond het een geweldig boek.”
“Het einde is voor mijn gevoel wel wat afgeraffeld.”
“Ik vind zijn nawoord van veel ijdeltuiterij getuigen.”
“Als je mij vraagt of De Kappersoon literatuur is dan zeg ik: absoluut.”
"Het boek heeft wat mij betreft geen enkele urgentie, terwijl Boven is het stil dat wel had.“
“Ik heb soms ook wel heel erg hard moeten lachten.”
De verwijzingen naar de eigen boeken van Bakker (Beneden is het kil e.d.) zijn wel erg flauw.”
"De dialogen zijn erg realistisch en doorspekt met het sarcasme c.q. de ironie die Bakker zo eigen is.”
“Wel met plezier gelezen, maar zag het einde al aankomen. En ondanks dat leesplezier is het in feite een niemendalletje.”
“Het onderzoek van Simon naar de ramp op Tenerife vond ik heel interessant en voor mij geeft dat dit boek een meerwaarde.”
“Ik vond het een leuk boekje.”
Kortom, het was een interessante, levendige en amusante bespreking.
Wil je er zelf ook een keer bij zijn? Dat kan!
Op maandag 4 juli 2022 om 19.00 uur bespreken we in De Nieuwe Boekhandel De belofte, de veelgeprezen roman van Damon Galgut. De belofte speelt zich af in Zuid-Afrika. Centraal staat de Afrikaner familie Swart. We volgen hun wel en wee – of moeten we zeggen teloorgang? – tegen de achtergrond van het veranderende Zuid-Afrika.
Aanmelden kan via [email protected] of gewoon in De Nieuwe Boekhandel zelf.
De kosten bedragen 9 euro (incl. koffie, thee, koekjes, knabbels en drankjes).
Wie weet: tot 4 juli!
Beste Lezers en Lezeressen,
Onze volgende bijeenkomst is op maandag 6 december! We bespreken het boek Zo tedere schade... van Hans Vervoort. Zie Agenda voor meer informatie.
Aanmelden kan via [email protected] of gewoon in De Nieuwe Boekhandel zelf. De kosten bedragen 9 euro (incl. koffie, thee, koekjes, knabbels en drankjes).
Wie weet: tot dan!
Confrontaties - Simone Atangana Bekono
Op maandag 1 november jl besprak de Nieuwe Leesclub de roman Confrontaties van Simone Atangana Bekono uit 2020. Niet alleen heeft de schrijfsters diverse prijzen en nominaties gekregen voor deze roman en ontving zij zeer gunstige recensies, ook de Nieuwe leeskring was over het algemeen zeer positief en kwam tot een gemiddeld cijfer van 8, wat uitzonderlijk hoog is. Een greep uit de reacties:
“Ik was echt onder de indruk.”
“Goed geschreven, mooi verhaal en het leest als een tierelier.”
“Heel realistisch. Ik heb kleinkinderen met roots in Kenia en zij hebben vergelijkbare ervaringen.”
“Het gaat over veel meer dan alleen racisme.”
“Ik vond het filosoferen niet altijd geloofwaardig voor een 16-jarige.”
“Prachtige taal. Ik vond het steeds mooier worden. Je kan goed zien dat Simone Atangana Bekono ook dichter is.”
“Het einde is prachtig. Het brengt alle verhaallijnen samen.”
“Bijzonder hoe ze de nadruk op woorden legt door verbindingsstreepjes tussen de lettergrepen te zetten. Dat werkt heel goed.”
“Echt zo’n puber die altijd denkt het beter te weten.”
“Het einde vond ik een beetje vreemd.”
“Ik zat er meteen helemaal in. Je schaamt je soms dat zulke dingen in Nederland gebeuren.”
“De schrijfster is nog jong. Hopelijk horen we nog veel van haar.”
Op maandag 6 december as bespreekt de Nieuwe Leeskring de roman “Zo tedere schade….”van Hans Vervoort.
---
Op maandag 7 december 2020 om 19.00 uur bespraken we in De Nieuwe Boekhandel de roman ‘Het Wolkenpaviljoen’ van Jannie Regnerus. In dit boek schetst de auteur de val en veerkracht van een architect die voor zichzelf en zijn dochter een nieuw thuis probeert op te bouwen. Tegen de achtergrond van de Japanse cultuur reflecteert die architect op zijn wortels en hoe het landschap van zijn jeugd van invloed is geweest op de loop van zijn leven.
Op 2 november 2020 besprak de Nieuwe Leeskring het boek Dorst van Amélie Nothomb
Op de achterflap:
“In Dorst zet Amélie Nothomb de laatste momenten van Jezus zonder schaamte of vrees naar haar hand. ‘Dit is mijn persoonlijke Jezus, en ik kon het schrijven ervan niet langer uitstellen.’”
Dorst stond op de shortlist voor de Prix Goncourt 2019. Amélie Nothomb is al jaren een van de meest populaire auteurs van België en Frankrijk. Haar boeken worden in meer dan veertig landen uitgegeven en haar werk is al met verschillende grote prijzen voltooid.
Wineke de Boer over Dorst in de Volkskrant:
"Een gemiste kans voor de Goncourt-jury vorig jaar september."
en
"Inventief, grappig en begeesterd laat Amélie Nothomb haar persoonlijke Jezus spreken."
----
Vrijwel alle deelnemers vonden de opzet van het boek fascinerend en gedurfd, Het is niet niks om als auteur in de huid van Jezus te kruipen en zijn laatste dagen uit zijn perspectief te beschrijven met de nadruk op het menselijke, fysieke aspect van zijn leven.
Maar dat was dan tegelijkertijd ook wel het enige waar iedereen het over eens was getuige onderstaande opmerkingen:
“Ik vond er eigenlijk niet veel aan, zeg maar ronduit saai.”
“Ik was in het begin jubelend enthousiast over het boek, maar dat werd geleidelijk minder naarmate het verhaal vorderde.”
“Las lekker weg. En haar uitgangspunt is natuurlijk bijzonder gewaagd.”
“Geen idee waarom ik dit boek eigenlijk moest lezen. Ik vond het zouteloos.”
“Het is nog maar de vraag hoe waarheidsgetrouw de Bijbel en de evangeliën zijn. Dorst zou ook wel een heel goed fictie over fictie kunnen zijn.”
“De twijfels die Jezus heeft zijn bijzonder menselijk. En dat hij zich ook afvraagt of hij er wel goed aan gedaan heeft om aan de wens van zijn Vader gehoor te geven om zich voor de mensheid aan het kruis op te offeren vond ik een fantastische insteek.”
“Ik had er meer van verwacht, zoals meer diepgang. Op een gegeven moment begon ik me ook aan het verhaal te ergeren.”
“Ik vond het onderscheid heel mooi dat Nothomb maakt tussen de liefde en liefhebben. God kan wel liefde geven, maar kan niet liefhebben; dat is aan de mens voorbehouden.”
“Ik realiseerde me door dit boek hoe cultureel bepaald wij eigenlijk zijn.”
“Zonde van mijn tijd.”
“Ik vond Dorst goed geschreven, humoristisch, relativerend en licht filosofisch van inslag.”
De meningen waren dus behoorlijk verdeeld. Dat blijkt ook uit het feit dat ongeveer de heft van de deelnemers het boek wel aan kennissen en vrienden zou aanbevelen (‘Maar niet zo maar aan iedereen hoor’) en de andere helft niet.
Maar die verdeeldheid stond dan wel weer borg voor een prikkelende, afwisselende en amusante discussie over het boek.
De recensie over Dorst van Alexandra de Vos (De Standaard), met ook wat achtergrondinformatie over de schrijfster, is te vinden op: https://www.standaard.be/cnt/dmf20200521_04967458?&articlehash=0BF0DCE964A2B72085E6A52E48F6A36B1181E9939EE040F434B50CEC52B35486891E71CEDCBEE47655390622D446A857FF3AEEB5DE84CF1660D62AAA726914D0
---
Op 5 oktober 2020 besprak de Nieuwe Leeskring het boek ‘De avond is ongemak’ van Marieke Lucas Rijneveld
In Nederland een bestseller, toen de International Booker Prize en nu ook in buitenland in alle toonaarden bejubeld. Onze verwachtingen waren kortom hoog gespannen. Misschien wel daardoor, waren een aantal van ons teleurgesteld. Wéér zo’n boek over de benauwdheid van het geloof, zei iemand. Ook vonden de meesten dat het wel met wat minder beelden en metaforen had gekund.
Het verhaal gaat over Jas, een jong meisje van 10, die haar oudere broer verliest in schaatsongeluk. Hij verdrinkt in een wak. Door de ogen van Jas maken we mee wat dat met haar en de rest van het gezin doet. We zien de tragische en lugubere gevolgen van het consequent niet met elkaar praten en het buiten de deur houden van elk gevoel.
Bijzonder is dat we, naast onze bedenkingen, al pratend ook veel positiefs over het boek wisten te zeggen. Veel beelden en metaforen zijn prachtig (alleen zijn het er wat veel). Het boerenbedrijf wordt mooi en herkenbaar neergezet, de ruiming van de koeien als gevolg van mond-en-klauwzeer is huiveringwekkend. Verder is de intensiteit waarmee het verhaal wordt verteld bewonderenswaardig, je blijft, ondanks de beklemming, wel lezen en het blijft je ook bij. Het hoofd van de fantasierijke Jas is misschien geen fijne wereld om in rond te dwalen, maar als lezer raak je hoe dan ook in de ban. De onvoorstelbare eenzaamheid van Jas grijpt bij de strot. Dáár waar we het allemaal over eens. Een paar van ons wisten overigens te vertellen dat het boek bij tweede lezing, mooier is en beter binnenkomt.
“Het boerenbedrijf wordt heel treffend en voor mij herkenbaar beschreven.”
“Nee, ik was teleurgesteld. Helemaal zat van alle beelden en metaforen.”
“Wat een ongemakkelijk boek!”
“Prachtig hoe ze erin slaagt mij in het hoofd van Jas te laten kruipen.”
“Ik had geen leesplezier, maar vind het toch wel een bijzonder boek.”
“Het nabeeld van het boek, dat wat overblijft als je het uithebt, is mooier dan het boek zelf.”
---
Op 7 september 2020 besprak de Nieuwe Leeskring het boek 'Duizend Manen' van Sebastian Barry
In Trouw schreef Thomas Verbogt o.a. het volgende over dit boek:
“Plaats van handeling: Amerika, Tennessee, tweede helft negentiende eeuw, de burgeroorlog is afgelopen, een groot deel van de oorspronkelijk Indiaanse bevolking afgeslacht of verjaagd, de slavernij afgeschaft, maar de zwarten hebben nog steeds geen leven en worden als oud vuil behandeld, overwinnaars en verliezers lopen door elkaar heen, chaos en geweld regeren, het is een samenleving die grimmig houvast zoekt in richtingloosheid, iedereen maar dan ook iedereen is getroebleerd.
Sebastian Barry schildert deze omstandigheden sterk, hij trekt je er meedogenloos in en je voelt je innig verbonden met Winona Cole (de Indiaanse hoofdpersoon en verteller van het verhaal) die onweerstaanbaar is, krachtig en hulpeloos tegelijk, en binnen die paradox zeer authentiek.”
en
“De vertaling van Jan Willem Reitsma is briljant.”
----
De recensie in de meeste kranten waren jubelend over deze Ierse auteur die (in ieder geval in Nederland) nog vrij onbekend is, maar die wel al vier keer genomineerd is voor de Man Booker Prize.
De meningen van de deelnemers van De Nieuwe Leeskring waren echter ‘iets’ meer verdeeld gezien onderstaande opmerkingen:
“Ik heb het nog niet zo lang gelezen, maar ik ben eigenlijk vergeten waar het over ging.’”
“Een prachtig boek. Ideaal geschikt voor slow reading. Ik heb het regelmatig weggelegd om er langer van te genieten.’”
“Dit boek zit vol lyrische passages een kent veel metaforen. Ik ben weliswaar wat teleurgesteld over het einde maar Duizend Manen is meer dan de moeite waard.”
“Ik ben volledig afgehaakt op het taalgebruik.”
“Ik heb het misschien te snel gelezen, maar vond het prachtig. Ik ga het hele lijstje met boeken afwerken die hij heeft geschreven.”
“Het boek bevat naast juweeltjes van zinnen, ook verwarrende beschrijvingen.”
“Ik vond die Winona helemaal niet moedig. Ik had meer zoiets van: wat gaat ze nu weer voor stomme dingen doen!?.”
“Wat een schitterende stijl en prachtig taalgebruik doordat de verteller een Indiaans meisje is. Hoe Barry in haar huid is gekropen, is fenomenaal.”
“Het is een boek over liefde en liefhebben en over mensen die elkaar volledig accepteren.”
“Waarom schrijft een Ier eigenlijk een boek over Indianen?”
“Ik heb het twee keer gelezen en de tweede keer vond ik het boek nog mooier.”
Kortom, het was weer een heel enerverende en onderhoudende bespreking.
Wie geïnteresseerd is in een interview met de schrijver in de Volkskrant van 31 juli:
De recensie van Graa Boomstra (Groene Amsterdammer) is te vinden op: https://www.groene.nl/artikel/belegerde-identiteit
en de recensie van Willem Goedhart (Tzum -Literair weblog) op: https://www.tzum.info/2020/05/recensie-sebastian-barry-duizend-manen/
En voor onder andere een uiterst vermakelijke en leerzame vergelijking tussen Max, Mischa & het Tet-offensief enerzijds en Duizend Manen anderzijds over de wijze waarop in beide boeken ‘een verteller wordt gebruikt’ verdient het aanbeveling om het artikel van Jan van Mersbergen (de Revisor) te lezen: https://www.derevisor.nl/2020/04/10/deze-week-gelezen-sebastian-barry-wytske-versteeg/
Op 8 juni 2020 besprak de Nieuwe Leeskring het boek Finse Dagen van Herman Koch
In dit boek neemt Herman Koch zijn eigen geschiedenis onder de loep, onderzoekt hij hoe herinneringen werken en hoe hij dit verhaal kan vertellen zonder de werkelijkheid te besmeuren. Finse Dagen is een indringende roman over rouw, volwassen worden en over wat je woorden moet geven en wat beter verzwegen kan blijven.
In deel III van het boek vertelt Herman Koch hoe hij in zijn verhaal ‘Schrijven & drinken’ zijn in Amerika wonende oom Ron Koch introduceert waarmee hij samen naar een popfestival gaat waar Janis Joplin, Jimi Hendrix en The Who optraden en waar hij na afloop o.a. een kort gesprek heeft gevoerd met Jimi Hendrix.
Meerdere lezers hebben hem later gezegd: ‘Dat van Jimi Hendrix heb je natuurlijk verzonnen’ wat hij ook onmiddellijk beaamde. Hij gaf zelfs toe helemaal niet op dat popfestival (van Monterey) geweest te zijn en had alleen de film erover gezien:
“In de poëtica heet dit ‘een grote leugen toedekken met een kleine’.”
“Door deze kleine leugen toe te geven werd de grotere leugen naar de achtergrond verdrongen en verdween deze zelfs geheel uit het zicht … Oom Ron.
Niemand twijfelde na mijn uitleg over Jimi Hendrix … nog over het bestaan van Ron Koch, inclusief zijn geboorte- en sterfdatum.”
Wat betekent dit dan eigenlijk voor het waarheidsgehalte van Finse Dagen dat uitdrukkelijk op het omslag een ‘roman’ wordt genoemd. Zeker als je bedenkt dat Herman Koch in een interview ook al heeft aangegeven dat zo’n 20% van het boek fictie is, maar ‘dat je ervan uit mag gaan dat de onwaarschijnlijkste dingen waar gebeurd zijn’.
In een interview in de Volkskrant waarbij een journalist (Sara Berkeljon) de auteur vergezelt op een trip naar Finland blijkt bijvoorbeeld dat zijn Finse uitgevers in het boek (de broers Aleksi en Touko Siltala) ook daadwerkelijk bestaan. Maar Herman Koch zegt op een gegeven moment daar in Helsinki tegen hen: ”Ik laat jullie allerlei dingen zeggen die jullie in werkelijkheid niet hebben gezegd.”
Is dit een kleine leugen die wordt toegegeven om een grote leugen toe te dekken?
Daarover later meer. Nu eerst een greep uit de opmerkingen van de deelnemers aan de Nieuwe Leeskring over Finse dagen:
“Ik vond het wel een leuk boek, maar geen goed boek.’”
“Koch schrijft heel fijn. Ik hou van zijn stijl.’”
“Ik vind het eigenlijk zijn beste boek.” (Daar was trouwens lang niet iedereen het mee eens).
“Ik vind dat het boek een onbevredigend einde heeft.”
“Het eerste deel dat in Finland speelt vond ik het beste en mooiste deel.”
“Niet alles las even prettig goed.”
“Vond het wel ontroerend dat hij uiteindelijk toch best wel een goed contact had met die weduwe.”
“Ik denk toch dat de opdracht aan het begin (‘Voor A. Waar je ook bent) voor de Finse Anna bedoeld is. En niet voor de dichter of zijn vrouw.”
“De titel wekt wel wat verwarring. Het boek gaat volgens mij veel meer over loyaliteitsconflicten dan over zijn tijd in Finland.”
“Finse Dagen is lekker om te lezen, maar haalt niet het hoge niveau van Maria Montanelli.
Kortom: over het algemeen vond iedereen het in ieder geval een (redelijk) lekker en leuk boek om te lezen, maar bestond er toch ook de nodige verbazing over de veelal zeer lovende recensies.
Dan terug naar de grote ‘leugen’. Die is er inderdaad. En dat is niet erg en het is ook geen drama. Het is per slot van rekening een roman (met veel autobiografische elementen).
Na enig zoekwerk kwam bovendrijven dat een bepaalde verhaallijn die van het eerste begin tot aan het eind van de roman een rol speelt, verzonnen is. Er is door de leeskringdeelnemers nog gediscussieerd over de vraag waarom de auteur hiervoor gekozen heeft en wat de meerwaarde ervan is, maar het voert te ver om daar hier nader op in te gaan.
En nu willen jullie natuurlijk weten wat die grote leugen is … Maar dat kunnen we natuurlijk niet aan de grote klok hangen omdat dit het leesplezier zou kunnen bederven van degenen die het boek nog gaan lezen. Als je echter op 8 juni bij de Nieuwe Leeskring was geweest, was je niet alleen een ervaring, maar ook een grote leugen rijker.
Dus schuif gewoon de volgende keer bij ons aan!
---
Op maandag 2 maart 2020 besprak De Nieuwe Leeskring Nacht in Caracas, van Karina Sainz Borgo, uit het Spaans vertaald door Arie van der Wal. De roman is in de media heel goed besproken. De Volkskrant gaf 5 sterren en kopte: "Karina Sainz Borgo debuteert groots met een roman over haar verdwenen Venezuela." In de leeskring was eveneens veel lof te horen, maar ook wat reserves.
Het verhaal
Een vrouw woont met haar moeder in Caracas, samen lukt het hen net om het hoofd boven water te houden tussen al het redeloze geweld. Als de moeder sterft, verandert alles. Aan de hand van herinneringen uit een nog niet ver verleden schets de vrouw hoe het leven in Caracas was en hoe het in korte tijd heel moeilijk is geworden. Na de dood van haar moeder raakt ze op een gewelddadig manier haar huis kwijt en moet ze om te overleven haar toevlucht nemen tot erg onorthodoxe methoden.
Speciale gast
Af en toe nodigt de Leeskring een gast uit. Vaak een auteur, deze keer een recensent, namelijk Marjolijn de Cocq, chef Boeken van Het Parool. Natuurlijk deed ze een boekje open over hoe het eraan toegaat bij het maken van het Parool-boekenkatern. Welke boeken gerecenseerd worden, wordt vaak al vroeg besloten op basis van de aanbiedingen van de uitgeverijen. Marjolijn besloot om Karina Sainz Borgo te interviewen toen zij las dat het boek ging over de actuele situatie in Venezuela, maar dan verteld op een heel persoonlijke manier. Hoe is het om te leven in een stad waar geweld normaal is en eten heel schaars? Toen het boek verscheen, stelde het haar niet teleur, integendeel. Zij is onder de indruk van de bijna poëtische manier waarop het zware leven in Caracas wordt beschreven. “Daardoor lukt het je ook om door te lezen, ondanks de soms verschrikkelijke dingen die gebeuren in het verhaal.” Het boek heeft haar beeld echt veranderd, vertelde ze: “Ik kijk nu toch anders aan tegen de berichtgeving over Zuid-Amerika. De schrijfster is een ervaren journalist, maar wilde per se geen journalistiek verhaal maken, maar fictie. Ze wilde graag de gevoelens overbrengen die bij de situatie horen. Dat is haar helemaal gelukt, vind ik.”
En wat vond de leesclub?
“Een geweldig boek. Heel mooie taal. Prachtige zinnen. Bij het lezen realiseer je je wat een geluk we hier in Nederland hebben, maar ook dat het tij zomaar kan keren.”
“Je leest hoe het slechtste naar boven komt in mensen. Soms las ik het bijna als een avonturenroman en dan ineens besefte ik: het is echt gebeurd!!”
“Mooi, maar ook heel gruwelijk. Daardoor heb ik het soms even weg moeten leggen.”
“Ik heb het in twee dagen uitgelezen en vond het leerzaam. Toch bleef het verhaal op een afstand. Het kwam niet echt tot leven voor mij.”
“Ik bij het lezen van deze roman beter begrepen hoe het is om in zo’n situatie te leven, dan als ik een documentaire had gezien.”
“Ik vond de taal niet mooi. Het was duidelijk vertaald. Het verhaal sprak me niet aan. Nee, ik heb er niet van genoten.”
“Eerlijk gezegd vond ik het verhaal een beetje onuitgewerkt. Maar ik vind het toch een mooi boek, vooral omdat ik dacht: wat weten we hier toch weinig over zuid-Amerika.”
“Ik ben een Zuid-Amerika-fan, daardoor vond ik het fijn om te lezen. Maar de personen bleven ook een beetje op afstand. Ik herkende het verhaal ook niet uit eigen gesprekken met mensen uit Venezuela. Misschien is het maar in een klein deel van Caracas zo?”
“Dat de hoofdpersoon zich schuldig voelt over dat zij heeft weten te vluchten en veel anderen niet, is heel erg overtuigend beschreven.”
---
Op 3 februari 2020 besprak de Nieuwe Leeskring het boek Zij van de Deense schrijfster Helle Helle.
Het verhaal:
‘Zij’ zijn een dochter van zestien en haar moeder. Ze wonen op veel verschillende plekken in een stadje op Zuid-Lolland. ‘Zij’ zijn ook de 2750 andere bewoners in hun woonplaats. En ‘zij’ zijn alle mensen die de dochter leert kennen op de nieuwe middelbare school waar ze in 1981 naartoe gaat. Maar in de allereerste plaats zijn ‘zij’ bezig te verdwijnen, omdat haar moeder ernstig ziek wordt. De band tussen moeder en dochter wordt beschreven in kleine episodes, terugblikken en dialogen.’
Helle Helle (1965) wordt beschouwd als een van de grootste moderne Deense schrijvers. Haar onderkoelde proza wordt vergeleken met dat van Ernest Hemingway en Raymond Carver. Ze ontving alle belangrijke Deense literaire prijzen.
Over haar stijl zegt Arjan Peters in de Volkskrant:
‘De boeken van Helle Helle zijn niet dik, maar elke keer slaagt ze erin met subtiele kamermuziek en nauwelijks een plot een baaierd aan emoties op te roepen. Verfijnd, droog, geestig ook vaak, ondanks alle verbeelde eenzaamheid, armoede en tragiek.
Helle Helle hanteert een zeer minimalistische, maar daardoor toch ook veelzeggende schrijfstijl. In ‘Zij’ heeft ze er daarnaast voor gekozen om consequent de tegenwoordige tijd te gebruiken wat zinnen oplevert als ‘Een uur geleden begint de vakantie.’ In een interview met de Volkskrant zegt ze daar het volgende over:
‘Het is een droevig gegeven. Ik denk – maar dat is achteraf – dat dit boek gaat over het leed dat we met ons meedragen, de zekerheid dat we ooit onze ouders verliezen. Voor mij was het experiment: hoe kan ik dit verhaal vertellen zonder dat het sentimenteel wordt? Daarom heb ik Zij in een radicale tegenwoordige tijd geschreven … De verleden tijd bestaat niet. En mijn boek eindigt ongeveer op hetzelfde punt waar het begint. Op die manier hoop ik de moeder in leven te houden. Door de vorm van het verhaal gaat zij, die onmiskenbaar stervende is, niet dood. De moeder wordt geen herinnering.’
Tijdens de bespreking bleek echter dat niet iedereen even blij was met haar manier van schrijven, terwijl anderen het een prachtig boek vonden.
Een greep uit de opmerkingen van de deelnemers aan de Nieuwe Leeskring:
“Ik vond het eigenlijk wel een goed boek. Ik heb ergens een quote over dit boek gelezen die de lading volgens mij helemaal dekt: ‘Het is een boek waarin weinig gebeurt, maar veel aan de hand is.’”
“Een zeer vervreemdend boek. Ik zat me heel vaak af te vragen wat ik nu precies aan het lezen was.’”
“Ik heb het consequente gebruik van de tegenwoordige tijd absoluut niet als een trucje ervaren. Ik vond het schitterend. Poëtisch. Er zit zoveel in.”
“Ik weet niet zo goed wat ik van dit boek moet vinden. Is het heel goed gedaan of juist heel erg gekunsteld?”
“Van mij had het boek wel wat dikker mogen zijn om meer aandacht aan het verhaal te geven.”
“Ik vond het allemaal wel erg minimalistisch.”
“Soms bekroop me tijdens het lezen het gevoel dat ik niet slim genoeg ben om het allemaal te begrijpen.”
“Er spreekt heel veel liefde tussen moeder en dochter uit dit boek zonder dat daar eigenlijk ook maar iets over gezegd wordt.”
“Helle Helle weet met minimale middelen toch diepe emoties op te wekken. Die scène met dat gummetje is geweldig vertederend.”
Doordat de meningen over ‘Zij’ behoorlijk uiteenliepen, was het wederom een bijzonder levendige, boeiende, leerzame en plezierige boekbespreking.
---
Op maandag 6 januari 2020 bespraken we Vaderliefde, het nieuwe boek van P.F. Thomése. In Vaderliefde, dat met lof is ontvangen, reconstrueert Thomése de geschiedenis van zijn ouders die bij leven het zwijgen ertoe deden. Postuum ontdekt hij “tal van verborgen geschiedenissen en schitterende verzinsels, met daartussen onvermijdelijk de gruwelijke waarheid”, aldus de achterflap. Het NRC noemt Thomése’s verteltrant: gloedvol. Het Parool zegt: “Vaderliefde is een geheugenboek, een reis door het geheugen van de zoon. Op die reis probeert hij, met een voorkeur voor zijn vader, zijn ouders te leren kennen."
---
Op maandag 2 december 2019 lag Pastorale op tafel bij De Nieuwe Leeskring, de vijfde roman van Stephan Enter.
De recensenten in de grote kranten waren vol lof over Pastorale. Stephan Enter heeft zichzelf weer overtroffen, luidde het oordeel. Ook wij van De Nieuwe Leeskring waren enthousiast. We gaven het boek een vette 8.
Het verhaal: We ontmoeten Oscar en Louise, jongere broer en oudere zus in het dorp Brevendal. Ze zijn opgegroeid op een wat vervallen landgoed iets buiten het dorp. De streng gereformeerde gemeenschap en de Molukse gemeenschap die beide in Brevendal wonen, hebben geen contact, er is alleen wantrouwen en vooroordeel. Het is een warme zomer ergens in de jaren 80. We lezen hoe Louise, die al een jaar in de stad woont, terugkeert naar Brevendal en worstelt met het benauwde en beperkende geloof waarin ze is opgegroeid, maar ook met het complexe leven in de stad. Oscar is daar niet zo mee bezig, hij woont nog thuis, verlangt naar de vrijheid van de stad en wordt verliefd op een Moluks meisje. In de loop van het verhaal komen deze twee verhaallijnen mooi samen. Louise is woedend, maar verlangt ook terug naar de idyllische momenten van haar jeugd buiten in de natuur op het landgoed. Oscar wordt verliefd, leert de ingewikkelde kanten van vriendschap kennen en komt hij in aanraking met de woede van de Molukse gemeenschap. Hij beleeft zijn vuurdoop in de wereld.
Een paar reacties:
“Ik heb zelf in deze wereld van ouderlingen en strenge gelovigheid gewoond en vond de sfeer heel erg herkenbaar.”
“Er zijn al veel boeken geschreven over het worstelen met geloof, maar in dit boek gebeurt het op een nieuwe manier.”
“Heel interessant om te lezen over de Molukse zaak. Tegenwoordig gaat dat meestal over treinkapingen, maar hier lees je het andere verhaal.”
“Prachtig boek, beter nog dan Grip. De personen komen echt tot leven.”
“Het boek gaat over veel meer dan alleen het geloof. Kun je loskomen van wat je is aangedaan of ga je er aan onderdoor?”
“Dit is echte goede Nederlandse literatuur!”
“Ik ben onder de indruk van de scene waarin Oscar met de familie Matupessy aan tafel zit en hij zich, ondanks alles, gezien voelt.”
“Stephan Enter maakt prachtig gebruik van de tegenstellingen én de overeenkomsten tussen de gereformeerde en de Molukse gemeenschap.”
“Wat een geweldige beschrijving van het weer en wat dat doet. De aanhoudende warmte die alles gelijk maakt en daarnaast de onbedaarlijke verveling van Oscar.”
“Ik heb genoten van de precieze manier waarop Stephan Enter de situaties beschrijft. Mooie beeldspraak!”
Op 4 november 2019 besprak de Nieuwe Leeskring het boek Buurtsupermens van Sayaka Murata
Het verhaal:
Buurtsupermens is een hartverwarmend, tikje nerdy en bevreemdend verhaal over een onvergetelijke outsider die zich afvraagt waarom normaal zo normaal is. Met veel humor en een scherpe pen bevraagt Murata de alomtegenwoordige druk om te conformeren – in een wereld vol ingewikkelde sociale conventies en vakjesdenkers
We proberen met de Nieuwe Leeskring met enige regelmaat boeken van niet-Westerse auteurs te bespreken want dat biedt vaak een fascinerende kijk op andere culturen. Zo bespraken we zo’n half jaar geleden het boek ‘Blijf bij me’ van de in Nigeria geboren schrijfster Ayòbámi Adébáyò. En op 4 november dus een boek in een Japanse setting. En de bespreking was de moeite waard.
Deze keer niet omdat iedereen even lovend en jubelend over het boek was, maar juist omdat de meningen zo uiteenliepen (cijfertechnisch gezien varieerde de waardering voor Buurtsupermens van een 4 tot een 8,5). Door die uiteenlopende meningen is er ‘verhit’ over uiteenlopende onderwerpen gediscussieerd: Is het gedrag van Keiko (de hoofdpersoon) geloofwaardig of verre van dat? Is zij gelukkig/tevreden met haar leven of probeert ze alleen maar te overleven? Is de druk om je te conformeren eigenlijk geen universeel thema want daar hebben we bijvoorbeeld hier in Nederland toch ook mee te maken? En zo ging het nog wel even door. Boeiend!
Een greep uit de opmerkingen van de deelnemers aan de Nieuwe Leeskring:
“Het boek heeft mij heel weinig opgeleverd. Het had kraak noch smaak.”
“Ik heb het met heel veel plezier gelezen. Mijn kleinzoon van 15 wilde het ook graag lezen en toen hij het terugbracht zei hij: ‘Ontzettend leuk boekje oma’.”
“Inhoudelijk en qua stijl vond ik het kaal.”
“Een geweldig verhaal. Dit zijn mijn type boeken. Eigen, oorspronkelijk en erg geestig.”
“Een origineel thema, maar een beetje saai geschreven.”
“Superleuk boek om te lezen.”
“Wat ik zo leuk vond, was dat er ook zo veel Japanse gerechten en ingrediënten voorbij kwamen.”[1]
[1] Zoals onigiri, bento, daikon, yakisoba, ‘corn dogs’, okonomiyaki, yakitori en siu mai
Wat een hork en een uitvreter is die Shiraha eigenlijk. Zo iemand neem je toch niet in huis?”
“Ik heb het boek vorig jaar in het Engels gelezen door de recensie van Auke Hulst. Het stond in mijn top 5 van boeken die ik in 2018 heb gelezen.”
“Dan spoor je dus echt niet, als je een ruzie tussen twee jongens op school wilt beëindigen door ze met een schop op hun hoofd te slaan.”
“Het is een aardig boekje dat lekker wegleest. Maar ik miste de echte diepgang.”
“Wat ben ik blij dat Keiko aan het eind voor zichzelf (en dus de buurtsuper) kiest en uiteindelijk niet onder de druk van iedereen om haar heen bezwijkt. Prachtig boek.”
Hieronder is een interessant interview te zien van de Japans-Engelse vertaalster van het boek (Ginny Tapley Takemori) met de auteur (via een tolk). Zo kom je onder andere aan de weet waarom het boek in het Nederlands ‘Buurtsupermens’ heet en in het Engels ‘Convenience Store Woman’.
---
Maandag 7 oktober 2019 bespraken we de debuutroman van Eva Coolen, Het Zeemonster of de zee. Het tweede uur van de bespreking is de auteur zelf ook aanwezig, om mee te praten, vragen te beantwoorden én natuurlijk haar boek voor je te signeren.
---
Op maandag 2 september 2019 om 19.00 uur bespraken we De paradox van geluk van Aminatta Forna. Het boek van deze Schots-Sierra Leoonse schrijfster is volgens de Volkskrant een ‘indrukwekkende roman over de Britse identiteitscrisis (vier sterren).
Een ruime 8 scoorde De paradox van geluk in onze leeskring. “Supermooi Boek” verzuchtte een van de deelnemers. Heel erg te spreken was iedereen over de vergelijkingen die Aminatta Forna maakt met de wereld van vossen, coyotes, halsbandparkieten en andere dieren. Dieren die opgejaagd worden of door toeval op een andere plek belanden: ze trekken verder, passen zich aan en leven verder. Misschien zouden mensen daar een voorbeeld aan kunnen nemen. Bijzonder vonden we ook de manier waarop de schrijfster huidskleur en afkomst behandelt. Die wordt alleen benoemd als het echt relevant is. Het boek heeft veel verhaallijnen, van rechtszaken, oorlogservaringen en tuinieren tot ouderenzorg, wildlife en de liefde. Sommigen vonden het soms wel erg veel, maar voor niemand was het reden om met lezen te stoppen. De moraal van het verhaal: geluk en ongeluk bestaan naast elkaar. Een verschrikkelijke ervaring betekent niet dat je nooit meer gelukkig kan worden, al kan het je leven wel veranderen. Altijd blijven hopen, zegt Aminatta Forna.
“Supermooi boek”
“Het verhaal laat zien dat als mensen bij elkaar komen en een band krijgen, dat dan afkomst en status er niet meer toe doen.”
“Ik vond het een boek om langzaam te lezen, slow reading.”
“Mooi en herkenbaar voor mij als ecoloog.”
“Het waren veel mensen, maar het werden echt mensen van vlees en bloed.”
“Als dierenliefhebber vind ik de benadering van de wereld vanuit het perspectief van dieren fantastisch!”
“Ik had het boek uit mezelf nooit gepakt, gelukkig dat ik dat door de leeskring wél heb gedaan.”
“Mooie liefdesverhalen.”
“Het zijn eigenlijk meerdere boeken in één boek.”
“Heel mooi hoe een van de Afrikanen in het boek niet zegt dat hij gelukkig is, maar in plaats daarvan: ik ben hoopvol.”
“Het verhaal van de wolven laat zien wat mensen met dieren doen als een streek geürbaniseerd wordt.”
“Begrippen als identiteit en afkomst zijn lang niet zo eenduidig als we soms denken.”
“Het is ook een boek over de lagen van de stad, waarin mensen en dieren samenleven. De bovenste laag bestaat uit de wilde daktuinen die Jean aanlegt.”
Op maandag 1 juli 2019 besprak de Nieuwe Leeskring in de Nieuwe Boekhandel ’t Hooge Nest van Roxane van Iperen. Tijdens het tweede uur was Roxane zelf ook aanwezig , lees het verslag van deze bijzondere avond hieronder.
Over het boek:
Tijdens de Tweede Wereldoorlog bestieren twee joodse zussen - Janny en Lien Brilleslijper - een van de grootste onderduikadressen in Nederland: 't Hooge Nest, een villa in 't Gooi. Terwijl de laatste joden in Nederland worden opgejaagd gaat het leven van enkele tientallen onderduikers zo goed en kwaad als het ging door, pal onder de neus van NSB-buren en nazikopstukken. Toch wordt het Nest verraden en de familie Brilleslijper belandt met het laatste transport in Auschwitz, samen met de familie Frank. 't Hooge Nest is een verhaal over moed, verraad en menselijkheid in barbaarse tijden, en brengt een ongekende geschiedenis met kracht tot leven.
Het verslag van de avond:
We dachten met z’n allen dat de waardering van boek dat we in mei besproken hebben (Uit het leven van een hond van Sander Kollaart) voorlopig niet overtroffen zou worden, maar wat dat betreft kwamen we al snel bedrogen uit. Met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid is ’t Hooge Nest het best gewaardeerde boek dat we in de (bijna) afgelopen negen jaar hebben besproken. Natuurlijk waren er wel wat kleine kanttekeningen, maar dat nam niet weg dat qua waarderingscijfer de ‘negens’ over elkaar heen buitelden.
Een greep uit de opmerkingen van de deelnemers aan de Nieuwe Leeskring:
“Een fantastisch mooi boek.”
“Dit boek komt heel dichtbij.”
“Die beschrijving van die vreselijke jeuk in de kampen. Jeetje… het was bijna eng hoe reëel dat was.”
“En zo blijkt maar weer hoe weinig je eigenlijk over de oorlog weet. Wat een persoonlijk, prachtig verhaal.”
“Ik had bij het lezen van het derde deel van het boek echt de tranen in mijn ogen staan.”
“Mijn puberzoon moet dit absoluut ook lezen.”
“Het is een groot en groots verhaal.”
“Ik ben zeer onder de indruk van dit boek.”
“Die ontsnapping van Eberhard uit dat busje was indrukwekkend. Dat die Janny überhaupt zo’n actie durft te ondernemen.”
“Wat een prachtige gedetailleerde beschrijvingen. Sommige stukken lazen alsof het fictie was.”
“Ik dacht dat ik vrij veel wist over de tweede wereldoorlog. Mooi niet dus.”
"Wat een saamhorigheid en levenslust stralen de hoofdpersonen uit, zelfs onder de meest barre omstandigheden.”
----
Het tweede uur schoof Roxane van Iperen in eigen persoon aan en als aangename verrassing had zij Oscar van Gelderen mee genomen, haar uitgever bij Lebowski Publishers. Zij gaf op alle vragen uitgebreid antwoord en gaandeweg kregen we meer inzicht in de immense omvang van dit project. Ze heeft er in totaal zes jaar aan gewerkt! In die tijd heeft ze zich bijvoorbeeld meerdere malen afgevraagd wat nou de beste invalshoek zou zijn om dit verhaal te vertellen. Uiteindelijk heeft ze niet voor een pure historische benadering gekozen (hoewel het hele verhaal op onnoemelijk veel feiten, bronnen, boeken, artikelen en herinneringen en verhalen is gebaseerd), maar voor het persoonlijke perspectief van de zusjes Brilleslijper, Lien en met name Janny. Ze wilde de lezers onder andere het gevoel van Janny laten ervaren dat ze sinds de opkomst van het nationaalsocialisme in een fuik terecht gekomen was waaruit geen ontsnapping mogelijk is. Maar, zei Roxane, je weet natuurlijk op dat moment niet of de gekozen aanpak in de praktijk c.q. voor de lezers werkt.
Nou Roxane, uit het feit dat de oplage van je boek al bijna 60.000 exemplaren bedraagt, denken wij dat jouw invalshoek absoluut werkt. En mocht je toch nog twijfelen, dan zijn hier nog twee opmerkingen uit het eerste uur van de bespreking:
“Dit boek hoort zonder meer thuis in de canon van de Nederlandse literatuur.”
“’t Hooge Nest zou verplichte kost moeten zijn voor alle middelbare scholieren.”
Roxane en Oscar, onze dank is heel groot dat jullie bij onze bespreking aanwezig wilden zijn. Het was een indrukwekkende avond.
---
In augustus is er geen Nieuwe Leeskring, maar maandag 2 september 2019 om 19.00 uur bespreken we in de Nieuwe Boekhandel De paradox van geluk van Aminatta Forna. Het boek van deze Schots-Sierra Leoonse schrijfster is volgens de Volkskrant een ‘indrukwekkende roman over de Britse identiteitscrisis (vier sterren).
Aanmelden kan via [email protected] of gewoon in de Nieuwe Boekhandel zelf. De kosten bedragen 9 euro (incl. koffie, thee, koekjes, knabbels en drankjes).
---
Op maandag 3 juni 2019 om 19.00 uur besprak de Nieuwe Leeskring in de Nieuwe Boekhandel Uit het leven van een hond van Sander Kollaard (een boek dat dus niet over het leven van een hond gaat, maar over de vergankelijkheid van het leven. Het is licht filosofisch, niet sentimenteel en vermakelijk).
Het boek gaat (gelukkig) niet over het leven van een hond, maar over de gewone dingen die een gewone man – in dit geval Henk van Doorn – gedurende een bloedhete zaterdag overkomen. In dit licht filosofische, niet-sentimentele en vermakelijke boek, gebeurt er eigenlijk weinig bijzonders …
… maar waarom zijn de recensies dan zonder uitzondering zo laaiend enthousiast over dit boek, zoals:
“Prachtig portret dat noodt tot meer lezen van deze schrijver.” (Trouw)
“Er is geen andere Nederlandse schrijver die het leven zo kan laten zinderen, schitteren en tintelen als Sander Kollaard.” (De Groene Amsterdammer)
“Wat is er nou eigenlijk gebeurd tijdens het lezen? Niets. En was dat nou zo mooi? Ja, dat was schitterend. Kollaard laat met dit boek zien wat literatuur vermag.” (NRC)
“In Uit het leven van een hond is het de toon die de muziek maakt met Sander Kollaard als meesterdirigent. Hij brengt Henks ‘Henkerig gemijmer’ in zulke prachtzinnen tot leven dat het niet uitmaakt wat hij doet. Een klein maar groots boek.” (VPRO Gids)
Met een waardering van een dikke 8½ sloot de Nieuwe Leeskring naadloos bij deze recensies aan. Overigens was de verbazing groot dat dit boek niet massaal door het Nederlandstalige leespubliek is omarmd. Vermoedelijk haken potentiële kopers al af bij het lezen van de titel en nemen zij niet de moeite om op zijn minst de achterkant te lezen. Als Karen dit boek niet zo enthousiast had voorgesteld om het tijdens de Leeskring te bespreken (met de uitdrukkelijke vermelding dat het dus niet over het leven van een hond gaat) zou waarschijnlijk niemand van de Leeskring het boek uit zichzelf hebben aangeschaft.
Een greep uit de opmerkingen van de deelnemers aan de Nieuwe Leeskring:
“Een heel leuk en mooi boek dat je aan het denken zet”
“Dat is ook de meerwaarde van een leesclub. Uit mezelf had ik dit prachtige boek nooit gelezen.”
“Ik zat helemaal in die man.”
“Wat een kleine juweeltjes aan gedachten en zinnen.”
“Geweldig korte en rake beschrijvingen van personen en situaties.”
“Die uitstapjes naar de toekomst hadden voor mij bijvoorbeeld niet gehoeven. Maar ik vond het toch een sympathiek boekje.”
“Wat een optimistisch verhaal. Ik werd er zelf ook blij van.”
“Een fantastisch boek. Ik heb er ontzettend van genoten.”
“Ik ga nu ook beslist zijn eerdere boeken lezen.”
Kortom boekenliefhebbers waar ook in den lande: Lees dat boek!!
---
Op 6 mei 2019 besprak de Nieuwe Leeskring Blijf bij me, de debuutroman van de in 1988 geboren Nigeriaanse schrijfster Ayòbámi Adébáyò.
Het verhaal:
“‘Het boek vertelt het verhaal van Yejide en haar man Akin zoals zich dat tussen 1985 en 2008 in Nigeria afspeelt. Op een indringende en hartverscheurende wijze legt zij vanuit het wisselende perspectief van Yejide en Akin niet alleen de verschillen bloot tussen de verwachtingen die er aan vrouwen en aan mannen worden gesteld (en hoe zij daarop reageren), maar ook de tegenstellingen tussen de twee hoofdpersonen en de generatie van hun ouders.”
De reacties over ‘Blijf bij me’ waren over het algemeen bijzonder positief. Dat had mede te maken met het feit dat het boek een doordringende kijk geeft op een hele andere leef- en belevingswereld dan onze westerse cultuur, waarbij de discussie op een gegeven moment ook over de vraag ging of de normen en waarden van de ene cultuur ‘beter zijn’ dan de normen en waarden van een andere cultuur. Een van de eindconclusies was in ieder geval dat we als Nieuwe Leeskring in de toekomst vaker moeten proberen om boeken van Zuid-Amerikaanse, Aziatische, Afrikaanse of Oost-Europese auteurs te lezen. Waarvan akte!
Een greep uit de opmerkingen van de deelnemers aan de Nieuwe Leeskring:
“Ik heb het boek met open mond gelezen: dat dit nog bestaat!"
“Het is heel beeldend beschreven, maar ik het begin vond ik het wel wat veel ellende op ellende.”
“Ik vond het weliswaar een mooi boek, maar werd er toch niet helemaal door geraakt.
“Ik vond het een geweldig en fascinerend en open boek.”
“Ze schrijft ook prachtige, poëtische zinnen zoals ‘Die nacht, terwijl de zon sliep’.”
“Een geweldig boek, maar dat einde had van mij geschrapt mogen worden.”
“Ondanks de hele andere cultuur en belevingswereld, leef je toch heel erg met Yejide mee. Ik werd helemaal door het verhaal gegrepen.”
“Ik heb zelf vijf jaar in Nigeria gewoond en het klopt allemaal wat ze schrijft. Het is overigens heel mooi geschreven.”
“Ik vond de hoofdpersoon soms wel heel erg naïef en het verhaal zo nu en dan wel erg geconstrueerd.”
“Ik vond die wisselingen in de tijd en de verschillende perspectieven heel goed werken.
“Een fantastisch, fascinerend en leerzaam boek.”
“Ondanks alle ellende, zat er gelukkig ook genoeg humor en relativering in.”
Wie graag wil weten wat de schrijfster zelf over haar boek te zeggen heeft, kan via onderstaande link een interview met haar bekijken:
https://www.youtube.com/watch?v=Qt2MA5M71pA
---
Op maandag 1 april besprak de Nieuwe Leeskring de roman Heilbot op de maan van de Amerikaanse schrijver David Vann. In deze roman gebruikt Vann wederom de zelfmoord van zijn vader als uitgangspunt voor een aantal fictieve verhalen, net zo als hij dat deed in zijn roman Legende van een Zelfmoord uit 2008. David Vann is in 2013 in de Nieuwe Boekhandel geweest om over zijn romans en over zijn schrijverschap te vertellen. De opkomst op 1 april jl was wederom uitstekend, en de roman werd gemiddeld met het cijfer 7.5 beoordeeld. Een greep uit de reacties:
“Een beklemmend boek, maar wel heel mooi geschreven”.
“De verstilling in de roman vind ik heel mooi”.
“Het is prachtig geschreven, vooral de natuurbeschrijvingen zijn bijzonder fraai. De omlijstende korte verhalen zijn ook heel mooi.”
“De roman biedt een fascinerend inkijkje in het hoofd van iemand die er niet meer uitkomt. De vele herhalingen zijn duidelijk nodig, want zo gaat het ook in het hoofd van iemand die depressief is.”.
“Het is geen slaapkamerlectuur, maar het is wel een heel indrukwekkend boek. Waarom is deze man zo volledig ontspoord? Die vraag blijft het hele boek door fascineren.”
“Het is mooi, maar wel een echt mannenboek met al dat jagen, vissen en boten bouwen.”
“Het is een loodzwaar verhaal, maar het ongefilterd en zonder poespas vertellen heeft wel zo z’n charme.”
“Ik weel dat het heel goed geschreven is, maar ik verzet me er wel tegen dat dit allemaal zo moet.”
---
Op 4 maart bespraken we Normale mensen van Sally Rooney.
Normale mensen, het tweede boek van de Ierse Sally Rooney (28) is enorm gehypet en dat maakt dat de verwachtingen hooggespannen zijn. Maar het boek viel goed bij ons, best een aanrader. We gaven het bijna een 8 gemiddeld. Zelfs degene die vond dat het boek niet zoveel om het lijf had, gaf een 7. Er viel veel over te praten. Wat betekent nou eigenlijk de illustratie op de voorkant? Hoezo geen aanhalingstekens? Is het een mooi liefdesverhaal of is er meer? Vangt het boek inderdaad, zoals de recensenten zeggen, de tijdgeest? Er gebeuren op de achtergrond de heftigste dingen, waarom krijgen die zo weinig nadruk? En natuurlijk: hoe loopt het af, krijgen ze elkaar of niet?
— Fijn dat het perspectief wordt afgewisseld: het ene hoofdstuk Marianne, het andere hoofdstuk Connel. Je sympathie gaat op en neer, en tussen de regels door krijg je een goed beeld van wat er gaande is.|
— Voor mij was het een verhaal over twee mensen die elkaars leven veranderen. Ik heb het ontiegelijk snel uitgelezen. Het verhaal raakt beslist.
— Ik moest meteen terugdenken aan mijn eigen eerste liefde.
— Heel tof, hoe je al lezend de diepte ingaat bij Marianne en Connel. Sally Rooney geeft een mooi beeld van wat mensen drijft.
— Ja, het verhaal raakt wel de tijdgeest, maar het is lastig te zeggen waardoor.
— Een sympathiek verhaal, wel een beetje oppervlakkig. Veel personages worden niet uitgewerkt. Maar mooi geschreven en ik heb het toch met plezier gelezen.
— Heel mooi, hoe Rooney met weinig zinnen en woorden mensen kan neerzetten en situaties beschrijft. Ze laat goed de ongemakkelijkheid van communicatie zien.
— Het is een verhaal van alle tijden. Alle opgroeiende mensen zijn onzeker, proberen maar wat en doen stomme dingen.
---
Op maandag 4 februari bespraken we Mooi doodliggen van A.F.Th. van der Heijden.
Het verhaal:
“29 mei 2018. Tijdens een tumultueuze vergadering van de VN Veiligheidsraad in New York, gewijd aan de MX17-ramp, wordt onder de aanwezige journalisten het bericht verspreid dat hun Russische collega Grigori Moerasjko in Kiev is doodgeschoten. Een vriend van hem, de Nederlandse oorlogsverslaggever Natan Haandrikman, besluit onmiddellijk van New York naar Kiev te vliegen om de weduwe bij te staan.
Moerasjko blijkt te hebben samengespannen met de Oekraïense geheime dienst om de Russen te misleiden. Hij heeft zichzelf daarmee ongewild tot een verspreider van fake news gemaakt. Een doodzonde in de ogen van de onafhankelijke journalistiek: bevriende collega's vallen hem massaal af, behalve Haandrikman. Het ergste is dat ook zijn geliefde Yulia zich door Grigori verraden voelt en hem verlaat.
Door iedereen verstoten keert hij naar Rusland terug om daar onverschrokken zijn onderzoek naar de toedracht van "MX17' voort te zetten.”
De recensies in de landelijke dagbladen waren over het algemeen (bijzonder) lovend:
“A.F.Th. van der Heijden schetst een raak beeld van onze doorgedraaide politieke wereld.” (Trouw)
“De eenling versus het systeem, het is een jongensboek, avontuurlijk en op momenten roekeloos als een James Bondfilm; maar achter alle actie en gevaar zit voelbare onvrede over de werkelijke gang van zaken; nog steeds heeft niemand de schuld van het drama op zich genomen.” de Volkskrant, 4 sterren)
Maar in de NRC-recensie werd wel de volgende kanttekening geplaatst:
“Mooi doodliggen is een bruisende en jachtige speelse roman, maar in de laatste honderd pagina’s wreekt zich de onbedachtzaamheid. Dan zie je hoe quick and dirty die toch nog is. In feite neemt van der Heijden daar een voorschot op zijn MX17-roman. Wat hier redundant voelt, zou in de grotere context wellicht passen.”
Verrassend genoeg (of misschien juist niet) bleken de fervente A.F.Th.-fans onder de Leeskring-deelnemers teleurgesteld te zijn over het boek. Er werd al snel een vergelijking gemaakt met een heleboel eerdere boeken van Van der Heijden die ze wel verslonden hadden: van Advocaat van de Hanen en Tonio tot Vallende Ouders en Kwaadschiks. Maar ‘Mooi doodliggen’ was, vergeleken met die titels, behoorlijk tot zwaar tegengevallen. Enkele opmerkingen:
“Het gaat maar door en door en door. Maar waarover?”
“Was dat nou echt nodig, dat van die Jane Fonda?”
“Het is allemaal veel te breed.”
“Wat een geneuzel en gedruiloor. Dit is schrijven om het schrijven.”
“Ik heb het boek uiteindelijk wel uitgelezen, maar het voelde alsof het een soort huiswerk was.”
Dit gezegd hebbende, waren de meeste Leeskringers wel van mening dat het boek stilistisch gezien weliswaar wederom van een geweldig vakmanschap getuigt, maar dat zijn verhalende kwaliteiten in dit boek niet echt uit de verf komen. Daarvoor ‘kruipen de personages emotioneel gezien bijvoorbeeld niet dicht genoeg onder je huid’.
Ook zijn de vele uitweidingen en zijpaden (over bijvoorbeeld Zwarte Piet, Pussy Riot op het WK en de duiveluitdrijving) en het soms te vergezochte (archaïsche) taalgebruik en de schijnbaar achteloos aangehaalde (Latijnse) citaten eigenlijk overbodig.
Natuurlijk zitten er mooie stukjes, verrassende invalshoeken en fraaie bespiegelingen in het boek. En vrijwel iedereen vond het hoofdstuk over de (niet genoten) lunch in de Trèves-zaal heel humoristisch. En voor wat het waard is: het omslag is prachtig.
Maar kort samengevat, zijn de hoopvolle verwachtingen van de meeste Leeskring-deelnemers over dit boek helaas niet ingelost.
Daar staat tegenover dat we, gezien het arbeidsethos en de schrijflust van A.F.Th, niet al te lang op zijn volgende boek hoeven te wachten. We zijn, als vanouds, weer heel benieuwd!
---
Op maandag 7 januari 2019 bespraken we Zoeklicht op het gazon van Auke Hulst. Het Parool plaatste een aantal van onze reacties in hun rubiek 'De leesclub':
---
Maandag 3 december bespraken we De hemel verslinden van Paolo Giordano.
Het nieuwe boek van Paolo Giordano volgt vier jonge mensen bij de start van hun leven. Teresa komt uit Turijn en brengt de zomers door bij haar oma in het zuiden van Italië. Daar ontmoet ze Bern, Tomasso en Nicola, drie halfbroers, die wonen op een nabijgelegen boerderij. Wanneer ze ouder worden proberen ze samen een nieuw soort leven op te bouwen, waarin natuur en duurzaamheid een grote rol spelen en waarmee ze in botsing komen met de wereld. Ze komen niet onder zichzelf uit. Elk brengt zijn eigen karakter en zijn eigen ervaringen mee, en gaat anders om met wat er gebeurt. Het verhaal is soms raadselachtig, soms ronduit huiveringwekkend en wordt in flashback door Teresa verteld. We zien liefde, vriendschap, verraad en idealisme in al hun gedaanten voorbijkomen.
‘De hemel verslinden’ blijkt een boek te zijn waarover je veel kunt zeggen. Hoe zit het met die karakters? Welke rol speelt de godsdienstige opvoeding van de jongens? Wat is de aantrekkingskracht van Bern? Hoe loopt het nou eigenlijk af?
‘Een geweldig boek. Ik ben er doorheen gevlogen’.
‘Een boek van deze tijd.’
‘Heel boeiend dat je steeds weer een nieuw laagje van iemand ontdekt’.
‘Ik hou van boeken die beginnen in iemands jeugd en laten zien hoe hij of zij van daaruit opgroeit’
‘Er zaten wel véél thema’s in. Dat maakte het nogal vol.’
‘Wel bijzonder dat Paolo Giordano het perspectief van een vrouw heeft gekozen. Dat is hem goed gelukt.’
‘Het had van mij wel wat korter gemogen.’
‘Helemaal geen dik boek, fijn om te lezen.’
‘De volgorde, waarin het verhaal wordt verteld, was soms verwarrend.’
‘Het boek is erg gehypet, mijn verwachtingen waren daardoor een beetje te hoog gespannen.’
‘Het deel in de grot in IJsland vond ik prachtig.’
‘Het eind is ontroerend.’
‘Sommige dingen kom je niet helemaal achter, die blijven raadselachtig, daardoor blijft het boeien.’
---
Maandagavond 2 november bespraken we De kinderwet van Ian McEwan. De Parool plaatste in hun rubriek 'De leesclub' de reacties van een paar van onze leden:
---
Maandagavond 1 oktober 2018 bespraken we De monnik van Mokka, van Dave Eggers.
In dit non-fictieboek vertelt Eggers het verhaal van Mokthar Alkhanshali die in San Francisco is opgegroeid als zoon van twee islamitische immigranten uit Jemen. Na een samenloop van omstandigheden (o.a. na het zien van een groot hij een standbeeld van een Ethiopiër of Jemeniet die een slok uit een mok koffie neemt) raakt hij geïntrigeerd door de rijke en fascinerende geschiedenis van koffie en de rol die zijn moederland daarin speelt. Dat leidt vervolgens tot een hele hoop verwikkelingen.
In de woorden van Volkskrant-recensent Hans Bouman: “Van Jemenitische koffie een razend spannende oorlogsthriller maken, laat dat maar aan Dave Eggers over.”
Maar daar waren niet alle Leeskring-deelnemers het mee eens getuige de volgende uitspraken:
“Op een gegeven moment vroeg ik me af: Waarom lees ik dit eigenlijk?”
“Ik heb moeite moeten doen om het uit te lezen.”
“Ik vond het eerste deel heel uitgebreid en interessant, maar naar het eind toe gaat Eggers het verhaal afraffelen.”
Daar staat tegenover dat andere Leeskringers zeiden:
“Ik vond het een ontzettend leuk, heel goed geschreven verhaal.”
“Ik vond het heel mooi. Eggers vindt zichzelf elke keer weer opnieuw uit.”
“Ik heb ervan genoten.”
“Heel knap dat je van zo’n realistisch verhaal zo’n spannend boek kunt maken. Het leest als fictie.”
Overigens was bijna iedereen onder de indruk van het doorzettingsvermogen en de gedrevenheid van de hoofdpersoon, hoewel de een dat omschreef als ‘Hij heeft wel veel lef’ en de ander vond dat ‘die Mokthar toch ook soms naïef overkomt’.
Iedereen vond het ook heel leuk om lezenderwijs meer over de geschiedenis van koffie te weten te komen en wat er allemaal bij komt kijken voordat dat kopje koffie bij jou op tafel staat. Ook de beschrijving van Jemen en van de schrijnende oorlogssituatie in dat land hebben indruk gemaakt.
Hoewel de meeste deelnemers het een spannend boek vonden, ontbrak bij sommigen de echte empathie voor de hoofdpersoon: ‘Het is niet zo dat ik van ‘m ben gaan houden’.
Kortom, de meningen over het boek waren verdeeld, maar daardoor was de bespreking des te levendiger.
Tot slot zei een dan de deelnemers het volgende over het boek: “Het is weer eens iets heel anders, verfrissend. Ik vond het eigenlijk een soort Kuifje in Koffieland.”
---
Op maandag 2 juli 2018 bespraken Stromboli, van Saskia Noort.
We waren nieuwsgierig hoe het Saskia Noort – na zeven literaire thrillers – zou vergaan met haar eerste roman, Stromboli. Gemiddeld genomen waren we niet ontevreden. Vlot en vaardig geschreven, vonden de meesten. Ook de humor gooide hoge ogen. Maar vooral het onderwerp dat Saskia Noort aan de orde stelt vonden we belangrijk. Het boek gaat over een vrouw die na een (v)echtscheiding besluit een retraite te doen op Stromboli, een Italiaans eiland boven Sicilië. Daar beseft ze dat het tijd wordt om te gaan praten over een traumatische ervaring op haar 14e, een verkrachting, waarover ze altijd heeft gezwegen. Saskia Noort laat zien op hoeveel manieren en hoe heftig zo’n ervaring doorwerkt in je leven. Stromboli scoorde een kleine 7 gemiddeld, met uitschieters naar een 8 en naar een 4.
Een paar reacties:
“Goed geschreven, goeie dialogen. Alleen het einde is niet sterk.”
“Ze had de proloog waarin ze de verkrachting beschrijft beter weg kunnen laten. Je was dan als lezer stukje bij beetje achter de waarheid gekomen en dat zou meer indruk hebben gemaakt.”
“Enorm gelachen over hoe ze de retraite op de hak neemt. Herkenbaar!”
“Dapper om zo’n boek te schrijven. Ik begrijp nu pas echt hoeveel impact zo’n ervaring heeft op je leven.”
“Ik vergelijk het met een zakje M&M’s. Je eet het achterelkaar op, het is lekker, maar je ben het zo weer vergeten.”
“Wel veel gezever over de echtscheiding. Veel te veel details. Ik begrijp wel dat ze het zo ervaren heeft, maar het bood mij geen nieuwe inzichten.”
“Vooral het stuk dat op Stromboli speelt is boeiend. Dan wordt het psychologisch interessant. Ze beschrijft heel goed hoe het is om je staande te houden in zo’n retraitegroep.”
“Ik vond het eerste deel over de echtscheiding heel goed. Echt een page turner gevoel. In deel twee op Stromboli waren er teveel personages. Een beetje karikaturen allemaal. Het beklijft niet.”
“Ze beschrijft goed wat er gebeurt als je als vrouw besluit zelf het huis uit te gaan. Ineens vinden de mensen uit het dorp haar een slechte vrouw die haar kinderen in de steek laat en een potentiële verleidster van echtgenoten. Ze verliest beetje bij beetje al haar vrienden.”
---
Op maandag 4 juni om 19.00 uur namen we ‘De Trooster’ van Esther Gerritsen onder de loep. Onze reacties werden geplaatst in de rubriek 'De leesclub' van Het Parool.
En omdat de lettertjes op de foto wel heel klein zijn, hier de tekst:
"Ik ben erg onder de indruk van de schrijfstijl van Esther Gerritsen, het is fijn dat ze veel open laat voor de lezer. Ze vult niet veel in en dat zorgt ervoor dat je langzaam en secuur leest. Went er is meer aan de hand dan er staat."
"De conciërge heeft een enorm intense geloofsbeleving en dat heeft Esther Gerritsen mooi, tastbaar en ontroerend neergezet. Zonder tierlantijnen. Ook zijn eenzaamheid. Haar schrijfstijl is puntgaaf, er staat geen woord te veel."
"Prachtig hoe subtiel Esther Gerritsen speelt met de thema's van geloof, zonde en schuld. Binnen twee, drie bladzijden zit je in het hoofd van Jacob, je kunt hem navoelen. Het is spannend, maar ontspoort niet. Ze kan waanzinnig goed doseren."
---
Maandagavond 14 mei besprak de Nieuwe Leeskring ‘Wie Weet’ van Jannah Loontjens. Het was tussen 19.00 en 20.00 uur wederom een enerverende en enthousiaste bespreking met als bijzonder gewaardeerd extraatje na het eerste uur de aanwezigheid van de auteur zelf.
‘Wie Weet’ begint in Amsterdam, op de avond voor de grote protestmars ter nagedachtenis aan de slachtoffers van de aanslag op Charlie Hebdo. Manon, Mohammed, Philip, Justus, Liv en Bertrand dineren bij Paul in zijn chique huis. Ze zijn bevriend en deels familie. Het lijkt een vrolijk diner, maar ondertussen gaat het er hard aan toe; steken onder water, beschuldigingen en meningsverschillen domineren de gesprekken. Alle zeven worstelen ze met zorgen die deze tijd met zich meebrengt. In de verschillende hoofstukken in het boek worden deze hedendaagse levens op ingenieuze wijze met elkaar verweven.
Enkele citaten uit het eerste uur van de bespreking:
“Het is een boek om over te mijmeren.”
“In het begin was het vaak heen en weer bladeren om uit te zoeken wie nou wie is.”
“Ik denk dat mijn leerlingen het een mooi boek zullen vinden.”
“Ik heb het boek met heel veel plezier gelezen.”
“Het verhaal en de karakters blijven voor mij net iets te afstandelijk.”
“Liv heeft een heel goed verhaal over de leuze ‘Ik ben Charlie Hebdo’.”
“Wat mij betreft, had het boek wel 100 pagina’s dikker mogen zijn.”
“Ik had graag wat meer onsympathieke personages in het boek gezien.”
“Mooi, treffend omslag.”
“Er worden wel erg veel onderwerpen en thema’s in het boek aangehaald. Iets minder, maar meer uitgewerkte thema’s zou misschien beter uitgepakt hebben.”
“Alle personages zijn ontzettend raak getroffen.”
Vervolgens schoof om 20.00 uur Jannah Loontjens (niet alleen de auteur van het boek, maar ook buurtgenote) aan.
Zij vertelde over de achtergronden en de totstandkoming van het boek. Zo speelde het verhaal zich in eerste instantie af rondom de moord op Theo van Gogh. Na de aanslag op Charlie Hebdo heeft Jannah besloten om het boek aan te passen.
Overigens vindt ze zelf dat het verhaal heel weinig te maken heeft met de aanslag op Charlie Hebdo. Het gaat om de verschillende karakters, het zijn ‘slices of life’ (een van de Leeskringers had het grappig genoeg in het eerste uur over ‘schijfjes leven’) en het is juist heel interessant hoe die verschillende personen met elkaar omgaan en op elkaar reageren en hoe je dat vanuit verschillende perspectieven kunt laten zien.
Ook vindt ze het jammer dat ‘Wie Weet’ vaker als een politieke roman wordt gezien, terwijl het verhaal veel meer over eeuwenoude onderwerpen zoals familie, vriendschap, loyaliteit, seksuele aantrekkingskracht en ouderschap gaat.
Tijdens de discussie over wel of geen citaten van bekende schrijvers op het omslag vertelde Jannah nog een leuke anekdote. Op een gegeven moment droomde ze dat ze met A.F.Th. Van der Heijden in de kroeg zat en hij sprak lovende woorden over haar werk. Ze wist natuurlijk dat het een droom was, maar “toch werd ik er heel vrolijk wakker van.” Naar aanleiding van gesprekken met anderen over die droom is ze ‘De Slag om de Blauwbrug’ van A.F.Th. gaan (her)lezen, omdat daarin veel parallellen zitten met ‘Wie Weet’: ‘de Slag om de Blauwbrug’ speelt zich ook binnen 24 uur af en er is sprake van rellen etc.
Na het lezen heeft ze A.F.Th. een brief gestuurd en hij was heel benieuwd naar haar manuscript voor Wie Weet. Een paar dagen later kreeg Jannah een brief van hem, waarin hij schreef dat hij heel enthousiast was over haar boek en dat zijn mening over het boek met alle plezier gebruikt mocht worden. Voor het gemak had hij alvast maar een citaat bijgevoegd en dat siert nu de kaft van ‘Wie Weet’ .
Tot slot lichtte Jannah nog een tip van de sluier op over haar nieuwe roman en dat klonk spannend en veelbelovend. Wij kijken ernaar uit.
Namens de Nieuwe Leeskring en de Nieuwe Boekhandel: hartstikke bedankt dat je erbij wilde zijn Jannah en Wie Weet? Wellicht bij je volgende boek weer!
---
Op maandag 9 april 2018 bespraken we Het enige verhaal van de Engelse schrijver Julian Barnes. De recensies over deze roman waren zeer lovend, maar zoals inmiddels gebruikelijk volgt de Nieuwe Leeskring (gelukkig) niet slaafs wat er in de pers over een boek wordt geschreven. Er waren dus ook wel wat kritische geluiden te horen, al vonden de meeste deelnemers het een schitterende roman. Het was dus al met al weer een levendige sessie. Gemiddeld werd de roman het cijfer 7 toegekend (aan het begin van de sessie wordt altijd even kort gepeild wat voor cijfer men aan de roman wil toekennen; en aan het eind van de sessie wordt gevraagd of de bespreking van zojuist voor iemand aanleiding vormt om zijn of haar cijfer te wijzigen, wat soms verrassende resultaten geeft).
Een greep uit de reacties:
“Een heel mooi boek. Heel indringend hoe de ontwikkeling van die liefde is beschreven.”
“Ik vond het niet zo mooi als zijn vorige boek, al vond ik het tweede deel van dit boek wel weer prachtig.”
“Ik plonsde meteen vanaf de eerste zin in de wereld van de Literatuur. Heel fijn die opperste beschaving in die zinnen, heel Engels.”
“Het boek gaat over de liefde, maar ik miste de dierlijkheid een beetje… Het eerste deel vond ik ook niet zo geloofwaardig. Het tweede en derde deel vond ik dan weer wel goed.”
“Het is allemaal heel liefdevol en grappig, terwijl het verhaal toch heel schrijnend is.”
“Ik vind de schrijfstijl heel vervelend.”
“Een boek ook dat tot nadenken stemt.”
“Een prachtig boek. Het laat goed zien dat de hoofdpersoon niet anders kon handelen dan hij gedaan heeft.”
---
Op maandag 5 maart 2018 bespraken we Ze zullen denken dat we engelen zijn van Bert Natter. Het boek, zijn vijfde, verscheen in februari en kreeg over het algemeen lovende kritieken. Het verhaal gaat over de nasleep van een terroristische aanslag voor twee mensen die het meemaakten. Hoe werkt de heftige ervaring in hun leven door en hoe vermengt dit zich met hun eerdere levenservaringen? De Nieuwe Leeskring gaf het boek (gemiddeld) een ruime 7, maar had ook bedenkingen. Het is goed geschreven, leest makkelijk en is intens, luidde het oordeel. Je blijft lezen, want je wil weten hoe het verder gaat. Maar het verhaal heeft ook wel de nodige losse eindjes, waardoor je met vragen blijft zitten. Unaniem waren we vol lof over de manier waarop Natter een groep kinderen met een autistische stoornis, elk een eigen gezicht geeft. Nog een paar uitspraken:
‘Ik heb het met veel plezier gelezen, maar vond het soms ook ongeloofwaardig.’
‘Het begin is heel sterk.’
‘Die open eindjes waren vervelend. Wat is er nou eigenlijk met die vrouw gebeurd?’
‘De opzet met korte hoofdstukken leest heel prettig.’
‘De beschrijving van Jon, de medewerker slachtofferhulp, is geweldig. Je ziet hem meteen voor je.’
‘Het boek heeft veel vaart.'
---
Op maandag 5 februari heeft de Nieuwe Leeskring voor het eerst een boek van een Young Adult-schrijver besproken. En niet de minste: John Green. Auteur van ‘Een weeffout in onze sterren’ en nog een aantal andere fascinerende YA-boeken. Wij bespraken zijn nieuwste boek: Schildpadden tot in het oneindige.
Om een beetje een indruk te geven van zijn populariteit: de uitgever van John Green heeft hem gevraagd om voor de eerste editie van ‘Turtles all the way down’ alvast een aantal lege pagina’s te signeren voor een deel van de oplage die dan later bij het drukken ingebonden zouden worden. Fans van John (in de VS) konden zich op die gesigneerde exemplaren intekenen. Om hoeveel exemplaren het ging? 200.000!
Kijk op zijn (hilarische) vlog hoe hij dat kunstje geflikt heeft: https://www.youtube.com/watch?v=ltg6QU2sW00
Maar is een boek van een Young Adult-auteur nu eigenlijk wel geschikt voor een bespreking door volwassen?
Het antwoord is te vinden in onderstaande quotes uit de bijeenkomst van 5 februari:
“Het verhaal heeft een heel fijne sfeer. Met mooie observaties en prachtige zinnen.”
“Hij besteedt vaak en veel aandacht aan de (obsessief-compulsieve) stoornis van Aza. Dat komt voortdurend terug zonder dat het irriteert. Het geeft juist een heel indringend beeld van hoe erg zo’n stoornis wel niet is”
“Het greep me van het begin tot het eind.”
“Volgens mij staan niet de angst centraal bij Aza, maar de onrust.”
“En heel veel leuke en sarcastische humor. Vooral van de kant van Daisy.”
“Op de een of andere manier lukt het hem om nooit sentimenteel te worden. Dat is niet alleen bijzonder knap bij zo’n onderwerp. Maar daardoor voelt het ook heel echt aan.”
“Vond het wel plezierig lezen, maar had soms ook het gevoel dat het niet altijd een geheel was, dat het soms maar wat door kabbelde.”
“Hij gaat gelukkig ook de conflicten niet uit de weg. De manier waarop Daisy Aza een spiegel voorhoudt hoe ze op anderen overkomt, vond ik heel heftig. En hoe het dan weer goed komt. Mooi!!”
“Ik herken veel van de dingen die ik las in de kinderen van mijn broer en zus.”
“Wat een prachtige vergelijkingen zaten erin. Die van die regenboog vond ik bijvoorbeeld geweldig.”
Het antwoord op bovenstaande vraag is dus een volmondig “Ja”. Veelzeggend is ook dat meer dan de helft de Leeskring-deelnemers aan het eind van de bespreking aangaf heel graag meer boeken van John Green te willen lezen.
En dat kan gelukkig: Van ‘Het Grote Misschien’ en ‘Will Grayson Will Grayson’ tot ‘Paper Towns’ en ‘19 Keer Katherine’.
Overigens lijdt John Green zelf ook aan een OCD (Obsessive Compulsive Disorder). Als je wilt weten wat dat voor hem persoonlijk betekent, kijk dan naar onderstaande vlog:
http://ew.com/books/2017/07/26/john-green-ocd-video/
---
Op maandag 6 november besprak De Nieuwe Leeskring de roman De Acht Bergen van Paolo Cognetti. Wederom bleek dat de Nieuwe Leeskring niet slaafs volgt wat in de recensies over de te bespreken roman wordt geschreven. Dat maakte de bijeenkomst weer spannend en uitdagend , met een paar duidelijke voorstanders van het boek en een aantal leden dat niet al te enthousiast was. In de pers is de roman vrij unaniem lovend ontvangen, maar de Nieuwe Leeskring kwam niet veel verder dan gemiddeld een cijfer 7.
Paolo Cognetti heeft in een interview aangegeven dat de roman specifiek voor de bespreking in leesclubs uitnodigt te praten over je eigen plek in de wereld, waar hoor je thuis, en welke “bergen” wil je bereizen. Daarnaast ziet hij graag dat de lezer zich uitspreekt over hoe die zich verhoudt tot de eenzaamheid: trekt de eenzaamheid aan of boezemt die ook angst in? Of allebei? Het resultaat was een levendig gesprek over deze thema’s waarbij een ieder niet schuwde om er een persoonlijke noot aan toe te voegen. Hierbij een greep uit de reacties over de roman:
“Toen ik aan de roman begon vond ik het prachtig, maar op een gegeven moment werd het toch wat langdradig”.
“Het is plezierig dat geen grootste dingen beschreven worden en dat de schrijver vertelt wat hij wil vertellen zonder dat het dwingend gebracht wordt. “
“Ik ben gecharmeerd van het boek, vooral van de beschrijvingen van de natuur.”
“De stijl is prachtig, maar verder vond ik er niet veel aan.”
“De sfeer in de bergen wordt prachtig opgeroepen, dat wel. Maar ik vond het geen geweldig boek.”
“Ik vond het een mooi boek, ik heb er erg van genoten”.
“Het is een ode aan de vriendschap. Fraai vond ik de beschrijving van de Alpen versus de beschrijving van de Himalaya.”
---
Op 2 oktober 2017 besprak De Nieuwe Leeskring Eva van én met Bregje Bleeker
In Eva vertelt Bregje Bleeker het verhaal van haar moeder Eva, een van de eerste vrouwelijke (medische) hoogleraren in Nederland. Rond haar 50e, net na haar benoeming, wordt bij Eva echter dementie (in combinatie met Parkinson) geconstateerd. In het boek wordt op een eerlijke, pijnlijke en aangrijpende, maar vooral ook zeer liefdevolle manier beschreven wat dit betekent voor de gezinsverhoudingen in het algemeen en de relatie tussen Bregje en haar moeder in het bijzonder.
Wat de Nieuwe Leeskring ervan vond, blijkt uit onderstaande citaten:
“Een mooi, klein boek, waarin ontroerend beschreven wordt hoe de schrijfster uiteindelijk de moederrol overneemt.”
“Het boek zet je aan het denken over jezelf straks en je ouders.”
“Bregje Bleeker schrijft mooi, maar is geen mooi-schrijver.”
“De manier waarop de dementie zich bij haar moeder manifesteert, wordt met veel respect en tegelijkertijd heel liefdevol beschreven.”
“Wat een mooi en origineel begin. Dat de schrijfster zelf op een soort ontdekkingsreis gaat, terwijl haar moeder tegelijkertijd ook aan het begin van haar eigen reis staat met onbekende bestemming.”
“Je moet het maar kunnen én, vooral ook, durven.”
“Ontroerend.”
“Haar schrijfstijl is mooi, bijna larmoyant, maar ze ontspoort nergens.”
“Ik vond het weliswaar een persoonlijk, maar ook een naar verhaal. Ik heb er weinig leesplezier aan beleefd.”
“Juist doordat ze afstand houdt en de emotie niet oplegt, ontstaat er warmte, ook bij mij.”
“Een onbevangen, persoonlijk relaas, waaruit een grote betrokkenheid spreekt.”
In het tweede uur van de bespreking schoof Bregje Bleeker zelf aan. De avonden dat de auteur van het te bespreken boek ook aanwezig is, zijn altijd heel bijzonder. Zeker als ze zo openhartig antwoord geven op alle vragen zoals Bregje. Zo vertelde ze dat het schrijven van het boek voor haar een hele moeilijke opgave is geweest. Ze moest alle gebeurtenissen weer helemaal opnieuw beleven om ze zo eerlijk mogelijk op papier te krijgen en dat was emotioneel gezien heel zwaar. Dat maakt het resultaat des te indrukwekkender.
Een van de thema’s van Eva is dat het ook heel belangrijk is hoe je met een ziekte omgaat. En dat heeft weer veel te maken met hoe iemand is opgegroeid. Vandaar dat er in het boek ook aandacht wordt besteed aan de oma van Bregje en de omstandigheden waarin Eva groot is gebracht. De (aanvankelijke) ontkenning van de ziekte en de onmacht om er op een adequate manier over te communiceren, zijn namelijk nauw verbonden met de familiegeschiedenis.
Er is uiteraard nog veel meer besproken tijdens dat uur met Bregje, maar het voert te ver om daar nu nader op in te gaan. Vermeldenswaard is wel nog dat er in december een nieuwe, herschreven versie van haar debuutroman ‘De Walrus’ verschijnt over de relatie van de schrijfster met een hasjhandelaar. Daarnaast is ze druk bezig met haar nieuwe, derde boek (werktitel: De Façade). Ze heeft al min of meer toegezegd dat ze te zijner tijd dan graag weer een bezoek zal brengen aan de Nieuwe Leeskring. Daar houden we haar natuurlijk aan!
Namens de hele Nieuwe Leeskring en de Nieuwe Boekhandel nogmaals heel hartelijk dank voor je aanwezigheid Bregje!
PS - Voor wie er op 2 oktober niet bij heeft kunnen zijn: als je Bregje zelf over haar boek wilt horen vertellen, dan kun je o.a. terecht bij de aflevering van VPRO Boeken van 26 februari 2017 (https://www.vpro.nl/boeken/programmas/boeken/2017/26-februari.html). Meer (achtergrond)informatie is te vinden op www.bregje.nl
---
Op maandag 4 september besprak de Nieuwe Leeskring de roman De tolk van Java, van Alfred Birney. Het was weer eens verfrissend te constateren dat de Nieuwe Leeskring uit aandachtige en kritische lezers/lezeressen bestaat die niet klakkeloos overnemen wat in de pers over een roman is geschreven. De recensies over De Tolk van Java waren over het algemeen zeer lovend, maar in de leeskring werd daar door de meesten toch wat anders over gedacht.
Een greep uit de reacties:
“Het is niet slecht, maar met het middenstuk had ik toch veel moeite. Al die opsommingen van gewelddadigheden. Net alsof er een soort Rambo aan het woord was.”
“Door dat ellenlange middenstuk verloor het boek voor mij toch veel van zijn waarde.”
“Ik vind het een ontzettend fascinerend en interessant boek. Misschien meer voor het onderwerp dan voor de stijl, dat wel.”
“Ik had torenhoge verwachtingen van dit boek, maar het lange middenstuk zorgt toch voor een stijlbreuk.”
“Dit boek boeit ook vanwege de mystiek, zo noem ik het maar even, die over die hele periode hangt. Wat is er destijds nu echt gebeurd? Daar weet ik door dit boek nu wel veel meer van.”
“Het middenstuk, waar de vader aan het woord is, is misschien wel erg lang, maar het heeft wel een functie. Juist omdat het middenstuk rauw en niet literair is geschreven en de vader ongefilterd aan het woord lijkt geeft het een goed beeld van die vader. Hij lijkt gewetenloos en kent geen wroeging.”
“Ik word niet echt geraakt door dit boek.”
Op maandag 2 oktober bespreekt de Nieuwe Leeskring de roman Eva van Bregje Bleeker. Het tweede uur zal de schrijfster zelf daarbij aanwezig zijn om vragen etc. te beantwoorden!
------
Op maandag 10 juli besprak de Nieuwe Leeskring de roman En we noemen hem van Marjolijn van Heemstra. Net als in de pers werd deze roman zeer gunstig ontvangen in de Leeskring, gemiddeld werd een cijfer 8 aan de roman toegekend. Een greep uit de reacties:
“Wat een originele roman, ik kreeg er op een gegeven moment echt lol in om het te lezen”
“Het is ook best spannend, en leuk gedaan met dat aftellen in verband met haar zwangerschap.”
“Een hele prettige schrijfstijl, erg verfrissend”
“Mooi beschreven hoe er na de oorlog met de oorlog omgegaan wordt; fraai beschreven, dat van de illegaliteitspsychose.”
“Erg boeiend, de vraag: Wanneer ben je een verzetsheld en wanneer een gewone terrorist? Die lijn kan dus best dun zijn..”
“Een originele structuur, het leest als een thriller!”
“Boeiend thema: wanneer is de oorlog echt vrede geworden? Misschien eigenlijk nooit voor sommige mensen...”
In augustus is er geen Leeskring vanwege de vakantie, maar maandag 4 september 2017 bespreken we De tolk van Java, van Alfred Birney (let op: 386 pagina's).
------
Maandag 12 juni 2017 stond Vaak ben ik gelukkig van Jens Christian Grøndahl op het programma, verslag volgt eerdaags.
------
Maandag 1 mei 2017 bespraken we 1984 van George Orwell. We kozen voor deze titel omdat het een boek is dat door recente ontwikkelingen opnieuw onder de aandacht is gekomen.
'In de dystopische wereld die Orwell kort na de Tweede Wereldoorlog op papier zette, spreekt het totalitaire regime 'newspeak'. Dat is een taal die de betekenis van woorden opzettelijk verhult, verdraait of omkeert. Het 'Ministerie van Waarheid' doet in 1984 aan geschiedvervalsing.'
Quotes van de bespreking:
- Het is zo knap dat deze schrijver een loepzuivere vooruitziende blik heeft gehad.
- Heel bijzonder te weten dat het boek is geschreven in 1949 en nu zo relevant.
- Het boek heeft veel indruk gemaakt, het is goed geschreven en de appendix is erg hoopvol.
- Het boek heeft veel paralellen met de huidige tijd.
- Wat een ontzettend origineel en bijzonder boek.
Ookal dachten we het allemaal al gelezen te hebben, het lezen van dit boek heeft de ogen geopend, heeft ons ongerust gemaakt en we waren allemaal erg onder de indruk van de tijdloosheid van het boek. Hoe kan het toch dat dit boek ruim 60 jaar geleden geschreven is en zoveel zegt over de tijd waarin we nu leven. We zijn gewaarschuwd.
-------
Maandag 3 april 2017 hebben we een prachtige bespreking gehad van De ruiter van Jan van Mersbergen. Een boek geschreven vanuit een paard. En wat voor een paard. Een paard dat voelt, ziet, hoort, ruikt en zo een ongewone, maar haarscherpe verteller is.
- Het paard in dit boek is een volstrekt geloofwaardige verteller. Vooral de beschrijving van geluiden (in de nacht) is erg goed.
- De personages in dit boeken moeten allemaal over hun eigen schaduw heen springen; dat wil zeggen dat opa echt het verdriet van zijn overleden echtgenoot moet loslaten, de kleindochter moet gaan beslissen voor haarzelf en het paard moet springen, al durft hij dat niet.
- De stijl van het boek, de cadans die in het boek aanwezig is, zijn zo goed dat het boek je echt 'pakt'.
- 'Eigenlijk heb ik een hekel aan paarden, maar vanaf pagina 1 vond ik dit een heel erg leuk paard'.
- De natuurbeschrijvingen in het boek zijn prachtig!
- Jan van Mersbergen durft weg te laten in dit boek. Hij laat daardoor ruimte over aan de lezer om na te denken.
We hebben het boek een ruime 7,5 gegeven. Een aanrader!
-------
Maandag 6 maart bespraken we De ondergrondse spoorweg, van Colson Whitehead. Deze bijeenkomst bewees maar weer eens dat de Nieuwe Leeskring bestaat uit kritische en ervaren lezers en lezeressen die zeker niet klakkeloos volgen wat er in de pers over een roman geschreven wordt. De pers was over het algemeen behoorlijk enthousiast over de Ondergrondse Spoorweg van Colson Whitehead, inclusief aanbevelingen van Oprah Winfrey en voormalig President Obama, maar de Nieuwe Leeskring kwam niet verder dan een gemiddeld cijfer ergens tussen de 6 en 7. Een greep uit de reacties:
“Ik vond het nogal vlak allemaal, het greep me niet bij de keel”..
“Ik was heel blij dat er een soort van afstand ontstond of gemaakt was, want er
staan wel erg veel gruwelijkheden in…”
“Ik vond het te gruwelijk om verder te lezen, ik moest het echt weg leggen…”
“Cora was niet een persoon die me pakte, je krijgt niet echt hoogte van haar emoties. Het verhaal blijft wel lang hangen.”
“Ik was er niet zo van onder de indruk, maar misschien kwam dat ook door de
veel te hoge verwachtingen; want echt slecht is het natuurlijk ook weer niet.”
“Hij vertelt wel al die gruwelijkheden, maar echt leven gaat het niet voor mij.”
“Ik heb er wel veel van geleerd , het is een heel interessant verhaal.”
“Ik vond het wel een heel goed boek, ongelooflijk indringend, ik zal het niet snel vergeten, het blijft me echt achtervolgen. Ik vond het juist heel begrijpelijk dat je niets te weten komt over de emoties van Cora. Wat zij meemaakt is zo afschuwelijk dat zij het zich niet kan permitteren emoties toe te laten.”
-------
Op maandag 6 februari hadden we een boeiende discussie over Elke dag is voor de dief van de schrijver/fotograaf Teju Cole. Teju Cole vertelt over een man die na een lang verblijf in de Verenigde Staten voor een bezoek terugkeert naar zijn geboorteland, Nigeria. In korte fragmenten lees je hoe hij dat bezoek ervaart. Allerlei onderwerpen komen voorbij: corruptie, familiebanden, literatuur en kunst, het openbaar vervoer, de stroomvoorziening, enzovoort. De man – hij krijgt geen naam – ontdekt hoe hij het leven in een onzekere en corrupte samenleving ontwend is. Het boek, dat ook foto’s van Teju Cole bevat, scoorde op het eind van de avond bijna een 8, een punt hoger dan aan het begin van de avond. Dat laat weer eens zien hoe leuk het is samen over een boek te praten. De betekenis die het boek voor je heeft wordt erdoor verdiept.
Een paar uitspraken over het boek:
‘Ik heb het in één ruk uitgelezen.’
‘Mooi en beeldend geschreven, je zag het meteen voor je’
‘Is het nou een roman, een reisverhaal of een essay?’
‘Ik vond het steeds leuker naarmate ik verder kwam.’
‘Elke keer dat je toegeeft aan corruptie hou je het systeem in stand, maar wat kun je anders?’
‘Je krijgt een interessant inkijkje in een cultuur die heel anders is georganiseerd.’
-------
Tijdens de eerste bijeenkomst van het nieuwe jaar, op maandag 9 januari, besprak de Nieuwe Leeskring de roman Moeders Zondag van Graham Swift. De recensies over dit juweeltje waren al zéér lovend, en onze lezers/lezeressen waren al even enthousiast, het is lang geleden dat er zó een grote unanimiteit was over een roman; een greep uit de reacties:
“Een schitterend meanderende, schilderachtige, fijngevoelige toon, echt prachtig.”
“Je voelt de dreiging langzaam opkomen, echt heel knap gedaan.”
“Mooi hoe de sfeer van die tijd beschreven is, met de klassenverschillen en rolverhoudingen die toen gewoon waren, en ook in de liefde doorspeelden…”
“Het deed me af en toe een beetje aan Downtown Abbey denken.”
“Het enige nadeel aan het boek is dat het zo dun is”
“Ik heb zo genoten van dit boek, er zit totaal geen effectbejag in en toch blijft de spanning continu voelbaar;”
“Ik vond het zinderend, vooral ook de erotiek, ik geef het boek gewoon een 10;”
“Het wordt nergens zoet, ik was er echt verrast door”
“Een juweeltje, erg prettig dat er geen oordeel of boodschap in het boek zit”.
“Het zijn allemaal kleine schilderijtjes die de schrijver maakt met een prachtige, tragische ondertoon.”
---------
Maandag 7 november besprak de Nieuwe Leeskring Selma van Carolijn Visser over een vrouw die in WOII aan de concentratiekampen is ontsnapt en die later samen met haar man en twee kinderen in de jaren 50 en 60 in het communistische China onder het schrikbewind van Mao Zedong een leven proberen op te bouwen.
Tijdens de bespreking bleek dat de meeste deelnemers het een goed tot geweldig boek vonden. Sommigen beoordeelden het iets minder (dus niet slecht) omdat de feiten en omstandigheden in het China van toen weliswaar heel goed uit de verf komen, maar de karakters en emoties te vlak blijven.
De meerderheid was het er om uiteenlopende redenen over eens dat het een terecht DWDD Boek van de Maand was.
Enkele citaten:
"Weergaloos. Verbijsterend."
"Het boek kwam heel dichtbij. Het heeft me wijzer gemaakt."
"Een prachtig verhaal. De manier waarop ze aan haar einde is gekomen, vond ik heel aangrijpend."
"Het is mij niet duidelijk geworden waarom Selma voor deze partner heeft gekozen."
"Ze heeft er gelukkig geen tearjerker van gemaakt."
"De personen kwamen bij mij niet binnen. Te afstandelijk."
"Aan de hand van de beschrijving van het dagelijks leven van Selma en haar gezin zijn de verschrikkingen van het regime van Mao mij pas echt duidelijk geworden. Het boek deed me denken aan het 'Tumult van de tijd' van Julian Barnes."
"Het boek schetst een geweldig tijdsbeeld."
"Jammer dat we niet meer weten over hoe haar twee kinderen zich uiteindelijk gered hebben."
"Op mijn werk heb ik een aantal keren gedacht: Dadelijk kan ik naar huis. Dan kan ik verder lezen."
--------
Maandag 10 oktober 2016 besprak De Nieuwe Leeskring Wachten op Bojangles, van Oliver Bourdeaut. Verslag volgt nog.
------
Maandag 5 september jl besprak de Nieuwe Leeskring de roman Een Klein Leven van Hana Yanagihara. De meeste reacties waren zeer lovend:
“Ik vond het een buitengewoon intens en fascinerend boek;”
"Na het inlezen kon ik het niet meer wegleggen.”
“Een prachtig, maar ook gruwelijk boek.”
“Ik kreeg tranen in mijn ogen toen ik het boek in de trein zat te lezen.”
“Erg wijdlopig en af en toe larmoyant, maar toch: wat een leeservaring!”
“Het was af en toe wel een beetje geweldsporno”;
Een boek waar je een tijd lang in woont en waar je niet meer uit weg wil”
“Ik ben heel lang over dit boek blijven nadenken, ik werd er telkens weer aan herinnerd”;
“Als je zo’n jeugd hebt gehad als Jude, dan kun je daarna geen binding meer aangaan met mensen, dat beschrijft ze heel goed”;
“er wordt in dit boek een unieke liefdesverhouding beschreven;”
“Waarom moeten we dit lezen vroeg ik me in het begin af, maar daarna blijft het boek aan je trekken en wordt het een page-turner.”
----
Woensdag 11 mei 2016 besprak De Nieuwe Leeskring de nieuwste roman van David Grossman, genaamd Komt een paard de kroeg binnen. De leden waren, net als de pers, zeer te spreken over het verhaal. Zo was de reactie van een lid “Een fascinerend boek, heel wrang” en “Een mooi, tragisch boek” en een ander zei “Het wordt zéér interessant als dat kleine vrouwtje op het toneel verschijnt…” Enkele puntjes van kritiek waren het begin, dat wat langzaam op gang kwam, en de personages die op afstand bleven voor sommige lezers, waardoor ze minder empathie opwekten. Nog een greep uit de rest van de reacties:
“ Een prachtig beeld dat hij als jongetje op zijn handen gaat lopen, en later ook nog eens…de wereld op zijn kop zetten..”
“Ik vond het een schitterend boek, ook door de vorm en dan al die gevoelslagen die er in zitten..”
“Geweldig beschreven, die intens pijnlijke sfeer, en dat wordt steeds erger…”
-------------
Woensdag 6 april besprak De Nieuwe Leeskring de roman Schuld van Walter van den Berg. De recensies over deze roman waren behoorlijk lovend. Onlangs was de schrijver in de Nieuwe Boekhandel om over zijn boek te praten. Een greep uit de reacties van de leeskring:
“Hij zet mensen mooi in hun eigen taal neer.”
“Deze mensen zijn allemaal bezig met overleven, niemand lijkt echt gelukkig; dat is erg knap beschreven.”
“Het verhaal blijft maar in mijn hoofd zitten.”
“Hij maakt voelbaar hoe moeilijk het voor zijn personages is om uit het wereldje te komen waar ze in zitten.”
“Deze mensen zien zelf hun uitzichtloosheid niet, op hun manier zijn ze best gelukkig. De schrijver kruipt er binnen in, dat is knap en mooi gedaan.”
“Ergens vond ik het ook best wel een saai boek.”
“Wat een treurig wereldje, ik vond het bijna een documentaire, zo mooi gedaan.”
“Die kale taal, dat sluit perfect aan bij de personages. Ik ken het milieu niet dat hij beschrijft, en toch zou ik die mensen meteen op straat herkennen, zo goed zijn ze uitgetekend.”
-------------
2 maart 2016 besprak De Nieuwe Leeskring (met een flinke opkomst) de roman Het tumult van de Tijd van de Engelse schrijver Julian Barnes. De recensies over deze roman warend zéér lovend en ook De Nieuwe Leeskring was vrijwel unaniem ( op één uitzondering na) buitengewoon enthousiast . Een greep uit de reacties:
“Een geweldig boek.”
“Hij beschrijft fenomenaal wat terreur met mensen doet. Hoe ga je om met de grote vraagstukken als je onder een dictatoriaal regime leeft, daar gaat dit boek over.”
“Prachtig beschreven hoe Sjostakovitsj de oplossing zoekt in de ironie.”
“Prachtig van binnen uit beschreven wat Sjostakovitsj heeft gevoeld en heeft meegemaakt in Sovjet-Rusland.”
“Echt een meesterwerk. Een ontroerend boek ook.”
“Het is het soort boek dat langzaam moet rijpen, maar dan wordt het ook schitterend.”
“Het is makkelijk om te zeggen dat je in verzet moet gaan, maar dit boek maakt duidelijk hoe ingewikkeld dat is.”
Op woensdag 3 februari besprak de Nieuwe Leeskring de roman Dertig Dagen van Annelies Verbeke. Net als in de pers werd de roman door De Nieuwe Leeskring overwegend positief beoordeeld, waarbij de leden unaniem vol lof waren over Vebekes prachtige taalgebruik. Een greep uit de reacties:
“Het pakte mij gelijk; ontroerend hoe de hoofdpersoon al die mensen helpt..”
“Prachtig taalgebruik en mooie observaties tussen de verhaallijnen door…”
“Het verhaal ontvouwt zich langzaam, maar het einde is ontzettend ontroerend.”
“Het is behoorlijk onsamenhangend allemaal, noch de karakters noch de thema’s zijn goed uitgewerkt..”
“Prachtig hoe ze de liefde tussen Alphonse en Kat beschrijft. Mensen worden door haar vanuit een emotie beschreven [...] net als in het echte leven loopt de liefde voor elkaar niet altijd synchroon.”
“Ze snijdt heel veel verschillende onderwerpen aan, daardoor is het soms een beetje te veel voor één boek, maar ze gebruikt wel erg mooie, poëtische taal…”
“Het thema discriminatie is knap in de roman verweven…”
---
Een nieuw jaar met goede voornemens: tijdens de eerste bijeenkomst van De Nieuwe Leeskring in het nieuwe jaar werd het 616 pagina’s tellende boek Zuiverheid van de Amerikaanse sterauteur Jonathan Franzen besproken. Daarvoor moest flink doorgelezen worden, maar de meeste aanwezigen hadden hier gelukkig weinig problemen mee, alhoewel de meningen toch enigszins verdeeld bleken: ‘Al die verschillende verhaallijnen die uiteindelijk toch allemaal bij elkaar komen, dat is echt prachtig gedaan; wat een vakmanschap’ en ‘Ik vind het leuk hoe al die absurditeiten voorbij komen; het is echt wel een page-turner, al vond ik het einde wat slap’ of ‘Ik heb niet zo’n zin om in die hoofden van die mensen te gaan zitten, maar het einde maakt veel goed’. In 2011 sierde Franzen de cover van het beroemde weekblad Time, met Great American novelist als ondertitel. Zuiverheid is in de pers over het algemeen redelijk lovend ontvangen. Nog enkele reacties van lezers van De Nieuwe Leeskring:
‘Dat hoofdstuk over die ruzies tussen Tom en Annabel is echt geweldig om te lezen; een lekker soort ramptoerisme om dat op de voet te volgen'
‘Ik vond het verhaal van Andreas heel indrukwekkend. De communistische tijd in de voormalige DDR is echt fraai neergezet’
‘Ik kon me niet zo goed identificeren met Pip, ik mocht haar eigenlijk niet zo’
‘Het is groots en meeslepend geschreven; enige nadeel misschien dat het af en toe nogal gedetailleerd is, dat haalt de cadans er soms een beetje uit'
Al met al kwam De Nieuwe Leeskring uit op een dikke voldoende: een 7 ½. De roman die is gekozen voor de volgende keer op woensdag 3 februari is Dertig Dagen van Annelies Verbeke.
---
Op woensdag 2 december besprak De Nieuwe Leeskring de roman Maan en Zon van Stefan Brijs, het was wederom een bijzondere avond. Gedurende de bespreking werd iedereen steeds enthousiaster over het boek. Dat gebeurt overigens wel vaker bij De Nieuwe Leeskring – ook wel eens in omgekeerde richting. Door de intensieve wijze waarop het boek wordt besproken, worden de aanwezigen geprikkeld en wordt er telkens een bredere betekenis gevonden dan misschien in eerste instantie verwacht werd.
Wat de lezers vonden van Maan en zon:
“Een mooie sociale geschiedschrijving.”
“Het boek zit goed in elkaar; het benauwende van het eiland wordt goed beschreven.”
“Toen ik het uit had vond ik het boek mooier dan toen ik het boek las.”
“Iedereen wordt met respect beschreven; het is een warmbloedig boek.”
“Hij heeft een hele prettige schrijfstijl. Ik zou het boek willen typeren als een prachtige streekroman.”
“Het raakte mij wel wat die mensen doormaken en het eind is ronduit spannend..”
---
Woensdag 7 oktober 2015 besprak De Nieuwe Leeskring Als de winter voorbij is, de nieuwe roman van Thomas Verbogt. De pers was behoorlijk enthousiast over deze roman, maar De Nieuwe Leeskring was toch wat minder positief ( al werd de stijl alom geprezen), hetgeen maar weer eens onderstreept dat er in de leeskring aandachtig en kritisch gelezen wordt zonder slaafs te volgen wat er in de media over een boek geschreven is. Een greep uit de reacties:
“ Het is mooi geschreven, hij raakt heel veel thema’s aan.”
“Het is best een mooi boek, maar er blijft niet veel hangen. Het is nogal navelstaarderig.”
“Het boek raakte mij. Toen ik het uit had ben ik het meteen opnieuw gaan lezen.”
“Je kan dit boek op twee manieren lezen, op de plot of op de sfeer. Alleen wat betreft die sfeer is het boek gelukt, maar dat wil de schrijver misschien ook. Het verhaal van Becky is ongelooflijk mooi beschreven.”
“Soms ook een nogal vermoeiend boek.”
“Hij schrijft over wankelmoedige mensen. Dat vind ik mooi.”
“Of hij moet minder vertellen en het aan de lezer overlaten; of hij moet meer informatie geven, maar zo is het onbevredigend.”
---
Woensdag 2 september 2015 begon De Nieuwe Leeskring na de zomerstop met het verwelkomen van enkele nieuwe leden. Met een prettig grote, maar wel overzichtelijke groep begonnen wij met de bespreking van Aquarium, de laatste roman van David Vann. Deze auteur bracht in september 2013 een bezoek aan De Nieuwe Boekhandel geweest om voor te lezen en te signeren. De Leeskring was unaniem laaiend enthousiast over Aquarium (net als de pers) – en dat komt niet heel vaak voor! De laatste keer was bij de bespreking van Het hout van Jeroen Brouwers enkele maanden hiervoor. Overigens was de Leeskring in 2010 eveneens laaiend enthousiast over Legende van een zelfmoord, ook van David Vann. Een kleine greep:
“Wat is dit gruwelijk mooi”.
“Prachtig beschreven, die dynamiek tussen moeder en dochter”.
“….en toen was het alsof ik alsof ik opeens naar binnen werd getrokken. Wow, wat een mooi boek.”
“Ik heb genoten van de schitterende beeldtaal en de prachtige beschrijvingen.”
“Ik vond het net een modern sprookje: de slechterik wordt uiteindelijk de verlosser.”
“En dan heel bizonder ook de lucht die in de zinnen zit zonder dat het boek verder luchtig te noemen is.”
En zo kunnen we nog wel een tijdje doorgaan…
----
Op woensdag 1 juli j.l. besprak De Nieuwe Leeskring Onderworpen, de nieuwe roman van Michel Houellebecq. Een politieke what if-toekomstfabel, waarin het Frankrijk van 2022 na verkiezingen redelijk moeiteloos en zonder al te veel strijd is omgetoverd in een islamitisch land. Op het moment van verschijnen van deze roman in Frankrijk vond de aanslag op de redactie van Charlie Hebdo plaats. Een greep uit de reacties van De Nieuwe Leeskring:
-Op een gegeven moment werd ik er helemaal ingezogen, en moest ik het in één keer helemaal uitlezen.
- Het is fascinerend hoe Houellebecq niet zozeer een parallelle wereld beschrijft of een wereld ver in de toekomst, maar meer een uitvergroting van wat er nu al is; best wel beangstigend;
- Dit is Houellebecq op zijn best: vilein, zeer geestig, provocerend en vol zelfspot.
- Erg leuk om te lezen, al is niet alles even geloofwaardig; ik geloof bijvoorbeeld niet dat vrouwen zo makkelijk al hun rechten zullen afstaan;
- Dit is echt een boek met meerwaarde; zeer hilarisch af en toe.
- Het is eigenlijk geen aanval op de islam. Het is meer onze westerse samenleving die op de hak wordt genomen, en dat zet toch wel aan het denken. Goed om af en toe eens te beseffen dat onze huidige maatschappij helemaal niet zo vanzelfsprekend hoeft te zijn in de nabije toekomst.
Op woensdag 6 mei jl besprak de Nieuwe leeskring Slaap Zacht, Johnny Idaho, de laatste roman van Auke Hulst ( in de media zeer gunstig ontvangen). Het tweede uur van de bespreking was de schrijver zelf daarbij aanwezig om over zijn roman te praten en vragen te beantwoorden; het werd daardoor een zeer geanimeerde en verhelderende bijeenkomst, waar nog lang werd nagepraat en de auteur bleef om zijn boek(en) te signeren;
Een greep uit de reacties:
“Hij stelt een waanzinnig belangrijk onderwerp aan de kaak;”
“Een zeer intrigerend boek…”
“Het is zeker ook een hoopvol boek; niet alles in de wereld is maakbaar en beheersbaar, dat lees ik erin”;
“Knap hoe hij alle personages een eigen geluid heeft gegeven;”
“Ik ging voor alle personages sympathie voelen, zo goed en gelaagd is het geschreven;”
“Wel een beangstigend boek; ik had wel wat meer leuke vooruitzichten willen horen;”
“Het is heel masculien geschreven: stoere zinnen en stoere constructies”
“Ik voelde een fijne afstand; je mag zelf kiezen of je met de personages mee gaat of niet;”
“Niet alles wordt voorgekauwd; ik voel me als lezer serieus genomen;”
“zo worden we dus gemanipuleerd zonder dat we het zelf weten; dat is geniaal beschreven;”
Op 1 april 2015 besprak De Nieuwe Leeskring Tijdmeters van de Engelse schrijver David Mitchell, een lijvige pil van 587 pagina’s. De pers was over het algemeen zeer enthousiast over deze roman: “Fantastisch, in alle betekenissen van het woord;” “David Mitchell laat de lezer op literair gebied alle hoeken van de kamer zien;” ”Meedogenloos briljant proza..;”
Kritiek was er ook: ”Als dit literatuur is dan ben ik Katrien Duck…”; Dit tegengeluid heeft met name betrekking op het onvervalste fantasy-gedeelte van het boek, dat niet bij iedereen in goede aarde viel.
Ook De Nieuwe Leeskring ( kritisch en aandachtig lezend als altijd) was niet onverdeeld positief over dit boek – dat uit een aantal novellen bestaat- al waren de meesten het er wel over eens dat Mitchell een uitstekende verteller is - maar heeft hij wel voldoende te zeggen? Een greep uit de reacties:
“ik vond het meeslepend en zeer ambitieus, in de goede betekenis van het woord; ik heb het met veel plezier gelezen;”
“het leest prettig, maar daar blijft het dan ook bij;”
“het is geweldig geschreven, maar ik had er verder niet veel gevoel bij;”
“zijn dit nou vingeroefeningen van Mitchell?”
“dat gedeelte over die journalist in Irak blijft echt hangen, dat is heel indringend; je begrijpt echt de dilemma’s waar die man voor staat.”
De Nieuwe Leeskring heeft Het Hout van Jeroen Brouwers besproken op 4 maart 2014. Het was weer een wonderschone avond over een heel bijzonder akelig, maar o zo prachtig geschreven boek. Gemiddeld een 8,5!!
Enkele quotes:
- Wat een verschrikkelijk verhaal, wat was het moeilijk om te lezen, maar wat was het ongelooflijk goed geschreven.
- Op bijna elke pagina staat wel een een mooie zin.
- Wat heeft Brouwers zijn schrijfstijl goed aan het verhaal aangepast. Je hóórt de woorden uitgesproken worden in het klooster. De schrijfstijl maakt onderdeel uit van het verhaal.
- Er zit een zeer spannende cliffhanger in het verhaal, zonder dat je doorhebt dat je op iets zit te wachten, krijg je toch een spannende ontknoping te lezen.
- Het boek eindigt nogal bombastisch, niet heel erg geloofwaardig, maar wel heel prettig om te lezen.
- Wat fijn dat het boek niet gaat over 'geloven' zelf, maar meer over onderdeel uitmaken van een geloof en het maken van menselijke keuzes.
Wij hebben een heel bijzonder gesprek gevoerd over geloven, over misbruik over wel of niet 'iets' doen en wanneer doe je dan iets? Wij vroegen ons af of dit een boek was waarin het misbruik van jongens in internaten in de jaren '50 een extra stem krijgt of dat het een boek was dat op elke situatie gelegd kan worden waarin er sprake is van misbruik. En de vraag is dan, als je iets ziet of weet, wanneer doe je er dan iets aan? Of kan je niets doen?
Op woensdag 4 februari 2015 besprak De Nieuwe Leeskring Zondagen in augustus van Nobelprijswinnaar Patrick Modiano. “De Vermeer van de literatuur”, zo is Modiano door de franse krant Le Figaro genoemd, vanwege zijn meesterschap in het oproepen van een sfeer die het best te typeren is als melancholiek en ijl.
Schrijver Kees van Beijnum over deze roman: “Zondagen in Augustus
is een uitzonderlijke roman die alles heeft: betovering, spanning, wijsheid. Modiano heeft geen grote woorden nodig. In een stijl die niet overvoert maar meevoert, krijgt hij de lezer precies waar hij hem hebben wil.”
Een andere mening: “je hebt bij Modiano altijd het idee dat waar het werkelijk om te doen is zich nét buiten beeld bevindt, nét buiten het kader is gevallen; Hij toont nét te weinig, met andere woorden: precies genoeg.”
Maar sommige lezers van de Leeskring waren minder enthousiast:
“Het viel wat tegen; je krijgt niet genoeg informatie over de personen en dat is jammer; de stijl is wel mooi;
“Ik vond er niet veel aan; het blijft allemaal zo onduidelijk;”
“Hij schrijft erg mooi, maar het verhaal is nogal dun vind ik”;
Er waren ook tegengeluiden:
“Je kijkt met de bril van nu naar de dingen uit het verleden; dat is heel subtiel gedaan.” “dat er veel gaten in het verhaal vallen spreekt mij juist aan, het hoeft niet allemaal ingevuld te worden; dat schimmige en mistige bevalt mij heel goed; de sfeerbeelden zijn prachtig;”
Al met al een zeer levendige bijeenkomst, juist omdat de meningen over dit boek nogal uiteenliepen.
Op 7 januari 2015 bespraken we Ik kom terug van Adriaan van Dis. Dit is wat De Nieuwe Leeskring ervan vond ( een greep):
-“Hij schuwt niet zijn eigen houding onder de loep te nemen”
-“Vooral de kleine observaties zijn vaak heel raak”
-“Het is mijn eerste kennismaking met Van Dis; ik was aangenaam verrast”;
“Met name heel vermakelijk; de korte hoofdstukjes vond ik het mooist”;
“Mijn sympathie switchte regelmatig van moeder naar zoon; dat is knap gedaan.”
Al met al waardeerde de Leeskring het boek gemiddeld met het cijfer 7,5.
In december besprak De Nieuwe Leeskring Kom hier dat ik u kus, van Griet Op de Beeck. Hieronder enkele reacties:
- 'Wat een opmerkelijke schrijfstijl!'
- 'Het boek is een uiteenzetting van gekwetste personen, het zijn kapotte mensen'.
- 'De familiedynamiek is boeiend, vermoeiend herkenbaar en de eenzaamheid van ieder persoon is voelbaar in het verhaal'.
- 'Het is een wonderschoon boek'.
- 'Ze heeft heel simpel neergezet wat de kwetsuren van de hoofdpersonen zijn'.
- 'Het boek werd vervelend. Het gevoel dat je bij de stad Brussel kan hebben: treurig'.
- 'Het boek krijgt een extra laag als de hoofdpersoon nader tot haar vader komt'.
Op 5 november jl besprak De Nieuwe Leeskring de onlangs verschenen roman Roxy van Esther Gerritsen; Deze roman is in de NRC, de Volkskrant en het Parool juichend ontvangen (…”het zou kunnen dat er dit jaar nóg betere romans verschijnen, maar het is moeilijk voor te stellen”; ..“irritant goed geschreven verhaal over de escapades van een jonge weduwe”).
De leeskring was een beetje verdeeld over Roxy , al werd de roman over het algemeen positief beoordeeld en was iedereen unaniem van mening dat de schrijfster een weergaloze stijl heeft en dat het boek daarom leest als een trein; enkele reacties:
“Die scene met die politieagenten is echt fantastisch! Hoe verzin je het”;
“Het is uitgebeend en zeer to the point geschreven; ik heb ook erg moeten lachen;”
“De inhoud vond ik wat minder maar haar stijl maakt wel alles goed; zeer vlot geschreven;”
“De enorme radeloosheid van Roxy wordt goed invoelbaar gemaakt;”
“ik kon haar daden niet helemaal goed begrijpen, maar het is lekker lezen en er valt veel te lachen"
1 oktober 2014 besprak De Nieuwe Leeskring Misschien wel niet van Jannah Loontjens. In deze roman heeft zij haar eigen generatie willen spiegelen: dertigers en veertigers die zich als studenten blijven gedragen, ook al hebben ze kinderen, een partner en een baan; “existentiele twijfel in tijden van Facebook” is over deze roman gezegd en ook: “vervreemding en richtingloosheid in de tijd van internet en sociale media”. Daarnaast is de roman af en toe ook behoorlijk hilarisch. De Leeskring was vrij positief ( gemiddeld werd het cijfer 7 uitgedeeld) en het boek gaf veel stof tot discussie over het verschil in generaties, vroeger en nu. Enkele reacties die naar boven kwamen: “Er is een boek over mezelf verschenen; heel herkenbaar allemaal”; “Goed dat het boek niet helemaal dichtgetimmerd is”; “Het is heel helder en puntig geschreven; het leest heel vlot;” “Wat een drukte allemaal; maar het is dan ook duidelijk een beeld van een bepaalde generatie;” “De jongere generatie wil van alles uitproberen en dat is heel herkenbaar in dit boek weergegeven.
Op woensdag 4 september besprak De Nieuwe Leeskring Al wat schittert, de 818 pagina’s tellende roman van de jonge in Nieuw Zeeland wonende schrijfster Eleanor Catton, die daarmee de prestigieuze Man Booker Prize 2013 won. Vermoedelijk vanwege de omvang van de roman waren er weinig belangstellenden – uitzonderlijk voor De Nieuwe Leeskring- maar het was duidelijk dat met name de liefhebbers en fijnproevers op de bespreking waren afgekomen.
Dit is wat de pers vond van het boek ( een greep):
“Al wat schittert is een duizelingwekkende roman, met een ingenieuze opbouw en rijk van taal”;
“Al wat schittert is één groot spel, eerder een briljante meesterproef dan een parodie of een pastiche. Nergens raakt Catton de greep op haar ambitieuze project kwijt, alle verschillende personages zijn radertjes in een groot uurwerk dat zich onaangedaan een weg tikt naar de laatste pagina’s.”
“Meesterwerk. Overdonderend complex, knap geconstrueerd en stilistisch deugt alles.”
En dit is wat de Leeskring er van vond:
“je moet er flink voor werken, maar het loont de moeite om door te zetten; het is een prachtig verhaal, waar alles met alles samenhangt; een raderwerk inderdaad”.
“het boek heeft vele lagen die pas langzaam aan de oppervlakte komen: het lijkt een thriller, maar het ontpopt zich ook meer en meer als een liefdesroman. Knap gedaan.”
“Overdonderend; echt een boek om een paar weken in onder te duiken.”
“Het is intensief en zeer aandachtig lezen, maar het boek zit vol kleine juweeltjes; het is spannend, maar het gaat niet alleen om de spanning; stilistisch bijna perfect.”
De Nieuwe Leeskring besprak in juni Jagtlust van Annejet van der Zijl. Een boek dat leest als een autobiografie. Is het de biografie van Fritzi Harmsen van Beek of is het een biografie van een huis? Jagtlust gaat over een prachtig huis waarin een bont gezelschap van schrijvers, kunstenaars en journalisten een tijdlang leeft en feest. De hoofdbewoonster van het huis is Fritzi Harmsen van Beek. Zij bepaalt wie er binnen komt en wie er onderdeel uit mag maken van Jagtlust.
- 'In zijn soort een goede biografie'.
- 'Een prachtige beschrijving van de na-oorlogse jongeren'.
- 'Het boek riep herinneringen op'.
- 'Ik vond het een fascinerend verhaal'.
- 'Het huis Jagtlust staat symbool voor het leven van de dichteres Fritzi Harmsen van Beek'.
Op 21 mei 2014 besprak De Nieuwe Leeskring Over zij en ik, van Marjoleine Oppenheim-Spangenberg. Na de pauze was Marjoleine zelf aanwezig om over haar boek te praten en vragen te beantwoorden. Er waren veel belangstellenden en de reacties waren over het algemeen zeer gunstig. Hieronder enkele quotes die opstegen tijdens de bespreking (voordat Marjoleine er was):
- Het is heel stijlvol geschreven, absoluut niet larmoyant, ook al zou het onderwerp zich daar wel voor lenen; er wordt veel aan de verbeelding overgelaten; er staan bijna geen bijvoeglijk naamwoorden in het boek
- Het is een mooi en aangrijpend boek, het grijpt je af en toe naar de strot
- Het is nogal sec en direct beschreven allemaal, bijna gesublimeerd
- Je voelt de afstand tot haar moeder, dat maakt zij zeer invoelbaar; ik was ook gefascineerd door de dingen die niet gebeurden
- Wonderbaarlijk hoe veerkrachtig mensen kunnen zijn, ook onder de zwaarste omstandigheden; ik kon het boek niet wegleggen
- Er worden geen rode rozen rood geverfd, dat maakt het boek zo sterk en leesbaar.
Over De Nieuwe Boekhandel schreef Marjoleine later aan Monique: "Het was inspirerend en intiem. Goeie leesclub die intelligente vragen stelt. Heb genoten. Altijd fijn in jouw boekwinkel!"
De Nieuwe Leeskring heeft op woensdag 16 april 2014 Vele hemels boven de zevende van Griet op de Beeck besproken. Het boek heeft gemiddeld een 8,5 gekregen van de leeskring. Een zeldzaam hoog gemiddeld cijfer. Uit onderstaande quotes bleek wel dat dit boek zeer de moeite waard is om te lezen:
- De schrijfstijl: 'Wat een schoonheid!'
- Sommige passages zijn om te smullen.
- Er staan prachtige zinnen in het boek, je wordt helemaal meegesleept.
- De schrijfster kan erg goed observeren.
- Het lijkt net alsof je van een afstand naar herkenbare problemen aan het kijken bent.
- Er is veel zintuigelijk en warmbloedig taalgebruik.
