Nooit een zitplaats. Veel te duur. Altijd vertraging. Slechte informatievoorziening. Een nog beroerder aansluiting dan in de vorige dienstregeling. De geur van boterhammen met pindakaas. Te hoog opgestookte verwarming. Kapotte verwarming. Meurende medepassagiers. Koude perrons. Asociale reisgenoten. Geklets in de stiltecoupé. 'WC defect'. Plekbezethouders. En tot overmaat van ramp is er dan ook nog een springer... Als je alle klachten die klanten van de Nederlandse Spoorwegen hebben op een rijtje zet (en het hiervoor genoemde was nog maar een heel kleine bloemlezing), snap je niet dat er nog íemand is die met de trein reist. Als het echt allemaal zo erg en zo duur en zo vervelend is, dan zou iedereen toch een auto kopen of dichterbij zijn of haar werk of studie gaan wonen (of andersom)? In Treinreizen voor beginners belicht de verstokte automobilist Jan Dijkgraaf, die sinds zijn achttiende geen Nederlandse trein meer van binnen had gezien, juist (ook) de andere kant van het treinreizen. Hij beschrijft hoe léuk en nuttig en fijn het kan zijn in de trein. Om recht van spreken te hebben, ruilde hij de autowegen een vol jaar lang zoveel mogelijk in voor het spoor. En daarna besloot hij zijn OV-chipkaart te houden. Voor erbij.