Het ouderschap is een enorme ervaring: het is alledaags, nieuw, mysterieus en overrompelend. Vlak na de geboorte van haar zoon, vroegen mensen aan Marjolijn van Heemstra of het ouderschap zwaarder was dan ze verwachtte. Haar antwoord was nee, maar 'wel eindeloos veel raarder'. Ze bevond zich opeens in een wereld van lapjes, knisperdingen, halfslaap, verpletterende liefde en nieuwe angsten.
Marjolijn moet wennen aan haar nieuwe rol als moeder, met de daarbij behorende nieuwe taal van het baby-universum. En het aller-raarste woord is misschien nog wel de naam van haar pasgeboren zoon. Alsof ze een geheim onthult. Zo volgen we haar in haar eerste twee jaar als kersverse moeder. Elke week belanden we met haar in een nieuwe fase. Van een zacht slapende baby en een brabbelende dreumes ontwikkelt haar zoon zich tot een kleine besliste peuter. 'Als ik mijn zoon moet omschrijven, is het maar net van welke maand ik uit ga. In november was hij zoeter dan een rol Rolo, in december een regelrechte terrorist. Soms slaapt hij door, soms spookt hij tot de ochtend, soms aait hij zijn Duplo, soms smijt hij het tegen de muur. Er is maar een ding waar ik van op aan kan: na elk stevig ziekbed kan hij weer iets nieuws.'
