Mei 2021
Thomas Olde Heuvelt - Orakel
Een groot spanninglezer ben ik niet, maar na een hele rits boeken waarin auteurs hun jeugd van zich afschrijven had ik ineens zin in iets heel anders. En daar was Orakel van Thomas Olde Heuvelt. Ik heb Dolores Dolly Poppedijn, het boekje dat hij voor de Maand van het Spannende Boek heeft geschreven, gelezen en ik was onder de indruk van zijn taalgebruik, dus dat hij kan schrijven wist ik wel.
Orakel is bloedstollend spannend. Thomas Olde Heuvelt combineert het bovennatuurlijke en de met een Tarantino-achtige precisie beschreven ingewikkelde schietscenes met een oer-Hollandse setting en dat werkt buitengewoon goed. Door de setting en de referentie aan recente gebeurtenissen is het verhaal heel geloofwaardig. Best knap, als je schrijft over een schip waarin mensen verdwijnen die er niet meer uit tevoorschijn komen.
Het verhaal begint namelijk zo: op een mistige ochtend zijn de dertienjarige Lucas en Emma op weg naar school. Dan vinden ze in de bollenvelden bij Noordwijk een achttiende-eeuws zeilschip: de Orakel. Het schip ligt ver van de kust en er leiden ook geen sporen naartoe. De nieuwsgierige Emma klimt in het schip. Er klinkt een scheepsbel en Emma is verdwenen…
De schrijver, in de vorm van de alwetende verteller, neemt je bij de hand en laat deze niet meer los tot het einde van het hoofdstuk is bereikt. Je wilt verder lezen, je wilt weten waarom de overheid doet wat ze doet, je wilt weten hoe het Luca en Emma en alle anderen vergaat, je wilt weten wat er met het schip gebeurt, je wilt alle mysteriën ontrafelen. Wat zei ik? Het einde van het hoofdstuk? Ik bedoel natuurlijk dat Olde Heuvelt je meesleurt tot het einde van het boek is bereikt.
Bestel Orakel bij de Larense Boekhandel
Iedere maand schrijven wij een column in de Bonte Brink over een boek waarvan we erg onder de indruk zijn. Op deze pagina vindt u al deze parels.
April 2021
Malou Holshuijsen - Zachtop lachen
O, wat hou ik toch van zwarte humor. Snijdende humor. Mits goed gedaan en met een goed verhaal erachter natuurlijk, anders slaat het nergens op. Ons boek van de maand april, Zachtop lachen, is een voorbeeld van hoe het wel moet. Hoofdpersoon Malou durft van de ene op de andere dag de straat niet meer op. Een oud trauma speelt op, maar Malou heeft er nooit goed over kunnen praten. Het grote Indische zwijgen heeft ook haar te pakken, ze is opgevoed met het idee dat je maar gewoon niet over dingen moet praten. Haar manier om met het leven om te gaan is alles te benaderen met een sarcastisch gevoel voor humor. En met ontkenning, want met haar is niets aan de hand.
Maar nu moet ze toch echt aan de slag met zichzelf. In een rauwe, snelle, maar ook ontroerende dialoog met de psycholoog wordt haar o zo humoristische kijk op het leven onder de loep genomen. De scherpe dialogen worden afgewisseld met het verhaal van Malous jeugd. Wat is er gebeurd? Hoe komt het dat ze is geworden zoals ze is geworden? Vol liefde beschrijft Malou Holshuijsen de mensen om haar heen. Vooral het personage van haar oma Helena, met haar kampverleden en wonderlijke trekken, komt op een geweldige manier tot leven.
Het boek is nog maar een paar dagen uit, maar beleeft nu al een tweede druk. Omdat ik er zo enthousiast over ben heeft de uitgever me gevraagd of ik met een quote op het omslag wilde om het aan te prijzen. Staat ineens mijn naam op het omslag van een boek! Het zal waarschijnlijk het dichtste bij het ‘schrijver zijn’ dat ik ooit zal komen, maar dit is al heel erg leuk.
Bestel Zachtop lachen bij de Larense Boekhandel
Maart 2021
Philip Dröge - Moederstad
Een leuk weetje: Jakarta wordt ook wel The Big Durian genoemd, een variatie op The Big Apple. Iedereen die wel eens in Indonesië is geweest kent de verbodsborden in hotels, daar worden ze namelijk niet gelukkig van de geur die deze bijzondere fruitsoort verspreidt. Of stank, zo je wilt. Het is natuurlijk een verwijzing naar de geur in de immens drukke hoofdstad.
Mij is altijd verteld dat je Jakarta links moet laten liggen als je naar Indonesië gaat, veel te druk en chaotisch, dus verder dan het vliegveld ben ik nooit gekomen, maar Philip Dröge beschrijft de moderne stad met zoveel liefde en geweldige verhalen over bewoners dat ik toch wel nieuwsgierig word naar deze wereldstad. Uiteraard wordt niet alleen de stad van nu beschreven, het gaat Dröge juist om de geschiedenis van zijn familie. Hij beschrijft de historie van Batavia aan de hand van het eerst bekende familielid van hem dat voet aan wal zette in de Verre Oost. De verhalen van zijn verre voorvader, die in dienst van de VOC werkte, worden opgevolgd door heel veel kleurrijke andere familieleden. Dröge vindt aardig wat beschrijvingen van de mannen, maar van de vrouwen in de familie weet hij weinig. Daar is niet veel documentatie over. Maar juist naar die vrouwen is hij nieuwsgierig. Hij probeert hun geschiedenissen inzichtelijk te maken (waren zij misschien slavinnen?), maar uitsluitsel krijgt hij niet. De vrouwen waren nu eenmaal niet belangrijk en hadden geen carrières die opgetekend konden worden in de annalen.
Philip Dröge heeft een heerlijke, vaak ook humoristische manier van schrijven. Je proeft uit zijn beschrijvingen dat hij van mensen houdt, van hun levensverhalen.
Je hoeft echt niet je jeugd te hebben doorgebracht in Nederlands-Indië om dit boek te waarderen. Iedereen die houdt van geschiedenis, maar vooral iedereen die houdt van mooie verhalen zal enorm genieten van Moederstad.
Bestel Moederstad bij de Larense Boekhandel
Februari 2021
De familie wachtman - Christiaan Alberdingk Thijm
Misschien denkt u wel: “De winkel is gesloten, ze zullen wel weinig te doen hebben in de boekhandel.” Nou, ik kan u verzekeren dat we het hartstikke druk hebben. Gelukkig kunnen we de boeken namelijk wel bij u thuis bezorgen. Met het autootje toeren we door Laren, Blaricum en Eemnes. Deze manier van werken kost uiteraard veel meer tijd dan een boek afrekenen in de winkel, maar eerlijk gezegd is het ook erg leuk om te zien waar je klanten wonen. Mensen die al jaren bij je in de winkel komen zie je ook eens op een andere manier.
Op het moment dat ik dit schrijf is net aangekondigd dat de winkels vanaf volgende week waarschijnlijk weer open zijn voor afhalen. Dan kunt u uw boeken, na telefonisch of per mail bestellen, bij de winkel komen halen.
En ik heb wel weer een goede tip wélk boek u dan kunt bestellen: De familie Wachtman van Christiaan Alberdingk Thijm. Wat een heerlijk en goed boek is dat. De verwachtingen waren al hoog, ik heb namelijk ook genoten van zijn debuut Het proces van de eeuw. En die verwachtingen zijn ruimschoots ingelost. Dit boek is nog beter. Het leest als een trein, zit goed in elkaar en zet je aan tot nadenken.
Philip Wachtman, een universitair docent van in de veertig, ziet zijn carrière opdrogen. Zijn onderzoek over spermadonoren is inmiddels achterhaald, de tijden zijn veranderd. Zelf heeft Wachtman ook gedoneerd, hij is vader van naar schatting 411 nakomelingen. Door een uitspraak van de rechter dreigt Wachtman zijn anonimiteit op te moeten geven en dat zet zijn wereld op zijn kop.
Ik moest vaak denken aan W.F. Hermans. Ongetwijfeld door het academische milieu waarin het boek zich afspeelt en het commentaar op die wereld, maar ook door de klassieke opbouw van het boek. Alberdingk Thijm vervlecht zijn eigen ervaringen als universitair docent en advocaat in het boek en laat je zo van binnenuit zien hoe het werkt. Dit boek heeft alles, een geweldig en spannend verhaal, diepgang en humor.
Bestel De familie Wachtman bij de Larense Boekhandel
Januari 2021
Utopia Avenue van David Mitchell
Dat was nog eens een fijne afsluiter voor 2020: ‘Utopia Avenue’ van David Mitchell. Ik had het boek even laten liggen omdat ik vond dat ik geen tijd had voor ruim zeshonderd pagina’s, maar ik ben blij dat ik hem toch heb opgepakt.
Ieder boek van David Mitchell is anders, maar allemaal zijn ze een feest om te lezen. Ik begon ooit met De wolkenatlas, daar werd ik echt door overrompeld. ‘Droom nummer 9’ en ‘Jacob de Zoet’ volgden, ook geweldig. Dus ik wilde wel meer lezen. Behalve de dikte van ‘Utopia Avenue’, had ik ook een beetje een leeg hoofd nodig om het te lezen, zo dacht ik. Want Mitchell lezen is fantastisch, maar niet altijd even gemakkelijk. Natuurlijk vergiste ik me, want ieder boek van deze auteur is anders, ik zei het net zelf al. De overeenkomst in de boeken zit hem in het plezier dat ervan afspat. Ik kan me zo voorstellen dat Mitchell soms giechelend achter zijn laptop zit.
In dit boek is dat niet anders. Het boek, dat zich afspeelt in de muziekscene van de jaren ’60, draait het om een fictieve Londense band die zich langzaam opwerkt. Wat niet fictief is, zijn de artiesten die ze tegenkomen op hun reis. David Bowie komt langs, die nog aan het begin van zijn carrière staat, Jimi Hendrix maakt zijn opwachting, maar ook Nederlandse artiesten zoals Shocking Blue. Nederland speelt sowieso een behoorlijke rol in dit boek. De gitarist, Jasper de Zoet (jawel, een afstammeling van) is namelijk Nederlands en een behoorlijk deel van het ‘Utopia Avenue’ speelt zich af in ons land. De bekende artiesten die zich aandienen, de herkenning van ons eigen land, het zijn allemaal extraatjes, aanvullingen op het heerlijke boek dat David Mitchell heeft geschreven. Wat een vakman!
Bestel Utopia Avenue bij de Larense Boekhandel
December 2020
Mijn lieve gunsteling van Marieke Lucas Rijneveld
Tja, het is jammer voor alle auteurs die dit najaar nog hun boek uitbrengen. Ongetwijfeld zit er nog heel veel moois bij, maar de nieuwe roman van Marieke Lucas Rijneveld valt niet meer te evenaren. Wat een boek! ‘De avond is ongemak’ vond ik al geweldig, dus ik keek met spanning uit naar ‘Mijn lieve gunsteling’. En al helemaal voorbereid op toch een beetje een teleurstelling, zoals zo vaak bij tweede boeken, begon ik te lezen. Maar o, wat ben ik overdonderd.
Marieke Lucas Rijneveld hypnotiseert je met haar taal. Het dendert, doet pijn, je wilt het wegleggen, nee, toch doorlezen, je ogen dichtdoen omdat het zo gruwelijk echt is, toch weer verdergaan. De emoties buitelen over elkaar heen tijdens het lezen. Het bevat alle ingrediënten die een boek voor mij onaantrekkelijk kunnen maken: zinnen van twee pagina’s, de ene metafoor na de andere, de gruwelijke omschrijvingen, maar op de een of andere manier weet ze het zó pakkend te schrijven, dat je het boek niet meer neer wilt leggen.
En ze raakt je, op heel veel verschillende niveaus. Met het poëtische taalgebruik, dat je met een beukend ritme meetrekt van pagina naar pagina. Met de diepgang van haar personages, die ze allemaal even geloofwaardig beschrijft. Hoe bewonderenswaardig dat een schrijfster van 29 jaar zoveel wijsheid aan de dag kan leggen.
In interviews heeft Rijneveld eerder verteld dat zij op de middelbare school is misbruikt door een leraar. Dat zij in dit boek gebruikt maakt van een 49-jarige hoofdpersoon en verteller die verliefd wordt op een jong meisje en nóg begrip kan opbrengen voor zijn gevoelens is uitzonderlijk. En zo bekijkt Rijneveld alles in haar boeken van meerdere kanten, de dingen zijn nooit eenduidig. Ook dat maakt haar werk zo verdomd interessant.
November 2020
Ilyas van Ernest van der Kwast
Het eerste dat mij opviel aan het nieuwe boek van Ernest van der kwast is dat hij zo is gegroeid in zijn schrijverschap. Zijn eerdere boeken waren vermakelijk, maar vallen voor mij wel in de categorie ‘lichte kost’. In “Ilyas” laat van der Kwast nog steeds zijn humoristische kant zien, regelmatig gingen tijdens het lezen mijn mondhoeken omhoog, maar behandelt hij ook een hele batterij maatschappelijke thema’s. En daarmee gaat hij ook de diepte in, al gebruikt hij steeds die lichte toon.
Er is een portret van een jongeman ontdekt, dat wordt toegeschreven aan Rembrandt. Een geweldige vondst natuurlijk, waarmee Museum Boijmans van Beuningen, het museum waar hoofdpersoon Peter Lindke als conservator werkt, hele goede sier kan maken. Jammer dat Peter niet meewerkt en op tv openlijk twijfelt aan de schilder. Dat kost hem zijn baan.
Aangezien zijn huwelijk niet al te best is, vertelt Peter zijn vrouw Kee niet dat hij is ontslagen. Het is ook wel duidelijk dat de communicatie tussen de twee beroerd is , als Peter thuiszit (waar hij voor zijn ontslag nooit was) en er een vrouw binnenkomt die hun schoonmaakster blijkt te zijn. Peter wist niet eens dat ze een hulp hadden. Dan blijkt dat zij in grote financiële problemen zit. Peter schiet haar te hulp. Haar leven is nu op orde, maar dan komt zij aanzetten met een jonge jongen, Ilyas. De financiële problemen van Ilyas zijn nog veel groter dan de hare en zij vraagt Peter hem te helpen. Wordt dit Peters nieuwe levensvervulling? Andere mensen helpen?
Het is knap hoe Ernest van der Kwast de kloof tussen rijk en arm in Nederland beschrijft. Hij laat zien dat ‘wij geëngageerde mensen’ niet zien hoe mensen aan de onderkant van de samenleving steeds dieper wegzakken in een voor hen niet functionerend systeem. In zijn nawoord vertelt van der Kwast dat hij ooit in een gesprek met Hugo de Jonge werd aangespoord om dan zelf maar eens jonge, kansarme jongeren te gaan helpen. Dat heeft hij gedaan. Uit zijn boek blijkt hoeveel hij daarvan heeft geleerd en met hoeveel bezieling hij dat nu nog steeds doet. Een heerlijk meeslepend boek.
Oktober 2020
Gevonden van Cees van den Berg
Als u dit leest is de Kinderboekenweek al achter de rug, maar nu ik dit schrijf zitten we er middenin. Altijd fijn, die Kinderboekenweek. In deze feestelijke periode zien we veel meer kinderen dan normaal in de winkel en is er lekker veel reuring in de tent.
Dit jaar, dat in teken staat van het coronavirus, was het toch wel spannend hoe de Kinderboekenweek zou verlopen. Komen ouders en opa’s en oma’s wel naar de winkel, of blijven ze liever thuis? En als mensen thuis blijven, bestellen ze hun boeken dan online bij ons? Het was even afwachten.
Hoe fantastisch om te zien dat jullie juist in grote getalen naar de winkel zijn gekomen, het is iedere dag hartstikke druk (binnen de richtlijnen van het RIVM uiteraard). Als kinderen zelf naar de winkel komen kiezen ze hele andere boeken dan hun (groot)ouders zouden kiezen, ook daarom is het voor ons belangrijk dat kinderen in de winkel komen. Eén van de boeken die in de smaak vallen bij kinderen én ouders is het hartverwarmende “Gevonden” van Cees van den Berg.
Hoofdpersoon Frietje vindt op een dag een oude man op straat en neemt hem mee naar huis. Hij is namelijk zijn geheugen kwijt en heeft geen idee waarom hij midden op het fietspad staat en hoe hij daar terechtgekomen is. Voorlopig mag Frietje hem houden van haar ouders, die zijn al gewend dat Frietje van alles meeneemt om voor te zorgen. Normaal gesproken zijn dat dieren, maar nu dus een keertje een oude man. Samen met haar ouders probeert Frietje uit te zoeken wie meneer Fritz, zoals ze hem tijdelijk heeft gedoopt, werkelijk is. Wel een beetje onhandig dat hij steeds wegloopt!
Een heerlijk kinderboek voor kinderen vanaf 10 jaar. Maar stiekem ook voor volwassenen.
September 2020
Branduren van Cobi van Baars
Drie maal per jaar bieden de uitgevers hun nieuw te verschijnen boeken aan op de beurs. Van tevoren hebben we alle aanbiedingsfolders van iedere uitgeverij al doorgenomen en in grote lijnen weten we dus wel wat er gaat komen. En op de beurs halen de vertegenwoordigers er dan de pareltjes voor je uit en vestigen ze de aandacht op volgens hen belangrijke boeken.
Afgelopen week was er weer zo’n beurs. De vertegenwoordiger van Atlas Contact liet mij een boek zien dat al was verschenen. We hadden het ook al in de winkel staan, maar ik had er nauwelijks aandacht aan besteed. “Ga het toch maar eens lezen”, zei ze. Wat ik dan ook braaf heb gedaan. Gelukkig maar, want wát een boek heeft Cobi van Baars afgeleverd met Branduren. Het gaf me kippenvel en tranen, het ontroerde me, deed me nadenken. Cobi van Baars heeft het vermogen om met weinig woorden een situatie te schetsen. Gewone, herkenbare situaties, met hele gewone woorden, maar woorden die wel inslaan als een bom.
Ze beschrijft in dit boek twee gebeurtenissen in de familie van Naomi: een geboorte en een overlijden. Het boek draait om de dynamiek in de familie, om hoe iedereen de gebeurtenissen ervaart en hoe iedereen zich tot elkaar verhoudt. Ook al is de letterlijke gebeurtenis er waarschijnlijk niet één zoals je die in je eigen leven hebt ervaren, toch is het voor de lezer herkenbaar. En dit komt doordat de auteur de menselijke natuur zo mooi kan beschrijven. Je kunt voor ieder personage in de roman begrip opbrengen, hoe ze ook reageren op een voorval.
Dank voor deze prachtige tip, Oda. Ik heb genoten van het boek.
Juli 2020
Suikerbastaard van Jaap Scholten
De boeken van jaap Scholten bevatten altijd een historisch element. Veel van zijn materiaal komt uit de geschiedenis van zijn eigen familie. De achternaam van zijn moeder is Stork, zij is een telg uit de familie van machine- en textielfabrikanten uit Twente. Ook Scholtens nieuwe roman Suikerbastaard is gebaseerd op een familieverhaal.
Scholten werd bij een lezing benaderd door een man die in Ethiopië les had gegeven aan de Nederlandse school. Hij vertelde over de Nederlandse jongens van machinefabriek Stork die daar in de jaren ’50 van de vorige eeuw werkten aan de bouw van suikerfabrieken. Sommige jongens hebben daar jaren gezeten en hebben daar ook kinderen verwekt. Misschien was dat ook het geval met directe familie van Scholten.
Een Nederlandse geschiedenis in Ethiopië? Onbekende neefjes of nichtjes? Dat is voer voor een boek. En in dit geval dus voor een roman. De zoektocht van de familie naar een eventuele bastaardzoon is fictief, maar de beschrijving van het milieu waarin Frederik (de Frederik Spengler uit Scholtens eerdere werk) is zo scherp en raak, op een manier zoals alleen Jaap Scholten dat kan, dat moet wel uit ervaring zijn opgeschreven.
Het boek nodigde mij uit om op zoek te gaan naar meer informatie over de geschiedenis, iets wat ik normaal gesproken niet doe. Wat vreemd dat deze historie eigenlijk nauwelijks bekend is. En wat interessant om daarover te lezen. Met de beschrijvingen van de verhalen van de Storkjongens, de heerschappij van Haile Selassie in Ethiopië, het leven in Twente van de jaren ’50 laat Jaap Scholten zien wat een fantastische geschiedschrijver hij is, iets wat hij ook al liet zien met Kameraad Baron, het boek waarvoor hij in 2011 de Libris Geschiedenis Prijs won.
Dat de plot hier en daar wat rammelt doet stiekem helemaal niets af aan het leesplezier. Het is een fantastisch boek. En niet voor niets ons Boek van de Maand Juli.
Juni 2020
De naam van de wereld van Denis Johnson
Denis Johnson, de in 2017 overleden Amerikaanse auteur, is in Nederland nooit echt doorgebroken. Zijn prachtige boek Treindromen werd door het boekenpanel in De Wereld Draait Door een bescheiden succes, maar veel van zijn andere boeken zijn niet erg bekend. Dat weerhield uitgevers in Nederland er gelukkig niet van om zijn boeken te blijven vertalen en aan de man te brengen op de Nederlandse markt. Twee jaar terug verscheen bijvoorbeeld zijn mooie novelle De gulheid van de zeemeermin nog. Blijkbaar heeft Johnson dus wel een kleine, maar trouwe aanhang hier.
Ik vind het dan ook wonderlijk dat De naam van de wereld nu pas vertaald is, aangezien het in 2000 al in het Engels verscheen. Maar goed, ik ben heel blij dat het wel gebeurd is, want het is een fantastisch boek.
Michael Reed, de hoofdpersoon van het boek, is hoogleraar aan een universiteit in het Midwesten van Amerika. Hij leeft op de automatische piloot sinds zijn vrouw Anne en dochter Elsie zijn omgekomen bij een auto-ongeluk. In een subtiele, onderkoelde en zeer zorgvuldige stijl laat Denis Johnson zien wat er met deze man gebeurt. De zinnen lijken in eerste instantie heel afstandelijk, maar toch druipt de emotie van de pagina’s. Wat dacht u van: “Nu, in dit seizoen van terugkeer, voelde ik me steeds minder Elsie worden en steeds meer Mike Reed. Minder de man die zijn gezin heeft verloren, en meer alleen iemand die er toevallig geen had.” Tussendoor zet Johnson een messcherp portret neer van het universitaire milieu in de Verenigde Staten. De etentjes met collega’s en de politieke spelletjes aan de universiteit worden bijna achteloos gefileerd.
De naam van de wereld is een boek om heel langzaam te lezen, zodat de zinnen rustig tot je doordringen. En om lang van te kunnen genieten, ondanks de maar 143 pagina’s.
Mei 2020
The Curry Guy - Veggie van Dan Toombs
Aangezien iedereen de laatste weken vrij veel tijd in en om het huis doorbrengt, doe ik deze maand maar eens een kookboek als Boek van de Maand. Ook in de winkel merken we namelijk dat mensen meer aandacht besteden aan hun maaltijd. Het kookboek is booming. Zelf ben ik ook meer in de keuken te vinden dan een paar maanden geleden, maar dat kan ook komen doordat ik een spiksplinternieuwe keuken heb. Heerlijk vind ik het om allerlei Aziatische maaltijden in elkaar te draaien.
Het boek waar ik zo enthousiast over ben is ‘The Curry Guy’, en dan specifiek de vegetarische variant. Er is er ook één met gerechten die wel vlees bevatten en dat boek is ook geweldig, maar in Veggie staan nóg meer lekkere recepten.
Auteur Dan Toombs heeft veel gerechten ontfutseld aan koks van kleine Indiase restaurantjes en deelt deze ‘geheimen’ in het boek. Je hebt dus echt het idee dat je authentiek Indiaas staat te koken. Dat komt ook door het hoofdstuk waarin de regels uit de Indiase keuken worden besproken. Aangeraden wordt bijvoorbeeld om een keer een dag uit te trekken voor het onder de knie krijgen van een basisrecept. Het klinkt allemaal reuze ingewikkeld, en in eerste instantie dacht ik ook echt dat het ingewikkeld was, maar na de eerste keer krijg je er echt al handigheid in.
Het belangrijkste zijn de basisrecepten, de kruidenpasta’s. Zelf ben ik bijna een halve dag bezig geweest met het maken van massala’s, het stampen van kruiden in de vijzel en het bereiden van kruidenpasta’s. Geweldig om te doen, maar niet iets waar je je iedere week mee bezig gaat houden. Gelukkig geeft Toombs ook alternatieven en kun je kant en klare ingrediënten gebruiken.
En anders is er altijd nog ‘The Curry Guy Easy’. Ook leuk.
April 2020
Het moois dat we delen van Ish Ait Hamou
Het moois dat we delen heeft al aardig wat aandacht gekregen, maar wat mij betreft nog lang niet genoeg. Het prachtige verhaal, het mooie, sobere taalgebruik en het actuele onderwerp dat op een zeer integere manier wordt behandeld maken dit tot een boek om niet snel te vergeten.
De roman speel zich afspeelt in een migrantenwijk in Vlaanderen, vijf jaar na een terroristische aanslag op een busstation. De twee hoofdpersonen zijn Soumia, een jonge Marokkaans-Belgische vrouw die veroordeeld is omdat ze zou hebben meegewerkt aan de aanslag, en Luc, een witte Vlaming die de buurt waar hij bijna zijn hele leven heeft gewoond in de loop der jaren heeft zien veranderen. De buurt waar ook Soumia woont. Als zij na het uitzitten van haar straf weer terugkeert in haar wijk, probeert ze wanhopig om het verleden achter zich te laten. Geen eenvoudige opgave, aangezien de familie inmiddels berucht is in de wijk. Voor Luc gaan de veranderingen juist te snel, hij houdt zich vast aan het verleden.
Hoewel Het moois dat we delen een realistisch boek is, dat laat zien dat de problemen nog lang niet opgelost zijn, is het o zo hoopvol.
De auteur, die hier in Nederland bekend is als choreograaf, reist in België de theaters af om zijn eigen migratieverhaal te vertellen. Hij heeft zichzelf als doel gesteld om mensen te verbinden. Het moois dat we delen is een mooi voorbeeld van dit doel. Het laat de gevolgen van terreur zien voor een hele gemeenschap. Het knappe is, dat Hamou de pijnpunten benoemt zonder ook maar op één moment partij te kiezen.
Verbazingwekkend dat Hamou hier in Nederland als auteur nog niet zo bekend is. Zijn eerdere roman Cécile en novelle Als je iemand verliest die je niet kan verliezen zijn ook al echte pareltjes.
