C.J. Tudor werd geboren in Salisbury en groeide op in Nottingham, waar ze nog steeds woont met haar partner en dochtertje. Ze stopte op haar zestiende met school en had daarna diverse baantjes, waaronder winkelbediende, junior-verslaggever, radio-tekstschrijver, copywriter en voiceover. Tudor schrijft al sinds haar kindertijd, maar ging er pas serieus mee aan de slag toen ze boven de 30 was. Haar leraar Engels vertelde haar vroeger eens dat hij uiterst teleurgesteld zou zijn als ze later geen premier of bestsellerauteur zou worden. 

De Krijtman is je debuut. Wat inspireerde je om dit boek te schrijven?

Ik hield altijd al van schrijven. Maar, zoals zoveel schrijvers, had ik ook enkele mislukte projecten gehad en veel afwijzingen gekregen van literair agenten en uitgevers. Het idee voor De Krijtman, een kinderspelletje met krijtjes dat een gruwelijke wending neemt, kwam toen mijn dochter een doos stoepkrijt voor haar verjaardag kreeg. Die middag tekenden we krijtmannetjes op de oprit voor het huis. Daarna gingen we weer naar binnen en dachten niet meer aan de poppetjes. Later die avond – het was al donker – opende ik de achterdeur en werd ik geconfronteerd met al die krijtmannetjes. In het donker zagen ze er opeens enorm sinister uit. Opeens had ik het idee voor een nieuw boek, en de volgende dag begon ik met schrijven.

Welk personage is je persoonlijke favoriet?

Ed. Ik houd van Ed. Hij is een outsider, een misfit. Hij was al een vreemd kind en is een ongemakkelijke volwassene. Hij is vermoeid, cynisch en heeft niets heldhaftigs of aantrekkelijks. Maar hij heeft een duister gevoel voor humor dat op de een of andere manier aandoenlijk is. Bovendien probeert hij altijd het goede te doen, zelfs al pakt het niet altijd goed uit. Ik zie veel van mezelf in Ed (wat misschien een beetje verontrustend is…).

Wat was de leukste scène om te schrijven?

Ik ben dol op alle enge passages uit De Krijtman. Maar ik kreeg de smaak echt goed te pakken met de scène op de kermis, aan het begin van het boek. Misschien is ‘leuk’ hier niet echt een goed woord, maar het was zo’n lekker bloederige scène om mee te beginnen. En op het moment van schrijven voelde het zeer realistisch. Ik denk dat bij het schrijven van die passage het boek echt voor me tot leven kwam.

Wat is de grootste uitdaging bij het schrijven van een thriller ten opzichte van andere genres?

Het is heel lastig een goede balans te vinden tussen goed uitgewerkte personages en een bevredigende plot. Dat is de kunst. Mensen doen soms een beetje neerbuigend over spannende boeken, maar het is een van de lastigste genres om te schrijven, naast kinderboeken. Man, dát is pas moeilijk.

Ik begreep dat je dol bent op doodshoofden. Vertel!

Ik spaar doodshoofden – geen echte, hoor, maar ik ben gek op alles met een doodshoofd erop. Ik heb veel schedelornamentjes en -decoraties thuis en ben in het bezit van een paar mooie ringen en sieraden met schedels erop. Ik ben gewoon een ouwe rockchick!