Kinderboek van de Maand

Het kan wellicht een volledig verkeerde indruk zijn, maar ik vind het aanbod van nieuwe voorleesverhaaltjes een beetje karig worden. De meeste voorradige titels zijn alweer een paar generaties oud en zelfs daarvan verdwijnt een deel. Daarom ben ik ook erg blij met Nadia’s nacht. Het zijn korte avonturen van een paar bladzijdes lang, die in tegenstelling tot voor het slapen gaan-verhaaltjes ook uitstekend tussendoor kunnen.

Nadia is een meisje, dat in het derde verhaaltje vijf jaar oud wordt en een levendige fantasie heeft. Door haar nieuwsgierigheid naar alles en de kinderlijke naïviteit die bij een kleuter hoort, zien we de wereld op haar manier. Het kan dan ook bijna niet anders, dan dat volwassenen de avonturen met een flinke glimlach zullen voorlezen.

Het zijn realistische verhaaltjes, waarin soms de fantasie van Nadia een beetje op hol slaat. Gelukkig is er dan altijd wel opa of papa om het minder eng te maken. Maar het leuke is, dat de volwassenen in de verhalen ook de fantasie van Nadia stimuleren. Zoals die keer wanneer papa in de heksensoep van Nadia roert en zegt dat hij de heks niet kan horen. Opa zegt dan vlug dat alleen de maker van de soep haar kan horen.

Het gebruik van Nadia’s fantasie is zo slim bedacht, dat zelfs een goudvis een rol kan spelen in de verhalen. Want waarom zou de leefwereld van haar lievelingshuisdier nu beperkt moeten blijven tot dat ene aquarium? Met deze verhalen kun je alle kanten op. Nadia’s nacht is een heerlijk voorleesboek voor thuis en in de klas. En de illustraties zijn prachtig. Een topper voor elk moment van de dag.

Ik kan altijd heel blij worden van boeken, die heel avontuurlijk zijn maar tegelijk ook heel bescheiden blijven. Het zijn vooral historische jeugdromans waarin je dat kunt tegenkomen. Waar het in de meeste avonturenverhalen vooral draait om de grootst mogelijke spanning en spektakel, is het doel van dit soort boeken om een verhaal te vertellen die zowel vermakelijk als leerzaam is. En eerlijk gezegd zijn echte mensen vaak spannender dan superhelden..

De voorlezer van de sultan neemt ons mee naar het Turkse rijk aan het begin van de twintigste eeuw. Het Armeense meisje Lilit wordt ontvoerd en komt terecht in de harem van de sultan, de koning van het rijk. In eerste instantie is haar hoofdtaak schoonmaken en bedienen, maar wanneer zij per toeval de kinderen van de sultan vermaakt met het vertellen van een verhaal, wordt zij de voorlezer van de sultan. Een paar keer per week moet zij hem voorlezen uit een boek over Sherlock Holmes.

Het leven in de harem is niet makkelijk, vooral omdat andere meisjes uit jaloezie het leven van Lilit proberen zuur te maken. Het loopt meestal nog net goed af, maar wanneer ze onterecht beschuldigd wordt van diefstal, gaat het hopeloos mis. Ondertussen is er buiten het paleis een revolutie gaande, die grote gevolgen kan hebben voor alle mensen in het paleis. Tussen alle commotie heeft Lilit maar één wens en dat is ooit terugkeren naar haar familie.

Het boek vertelt hoe het is om te leven in een paleis. Het gaat over bedienden en meesters, over slavernij en vrijheid, over vrienden en vijanden. Omdat je voortdurend het meisje Lilit volgt, blijft het een persoonlijk verhaal. Maar op de achtergrond gebeuren allerlei grote dingen, die uiteindelijk zullen leiden tot de afzetting van de sultan en de opkomst van een nieuwe republiek. Het einde van het verhaal is heel krachtig, omdat het na een aantal zeer avontuurlijke momenten eindigt in een zekere hoopvolle rust. En daardoor doet juist dit jeugdboek sterk denken aan de klassieke spektakelfilms, zoals bijvoorbeeld The last emperor. Dit is gewoon waanzinnig mooi!

Als lezer besef je het zelden, maar schrijvers kunnen heel onzeker zijn over hun werk. Maar als ze daar overheen weten te stappen, kunnen er bijzondere dingen gebeuren. Dat laat Rick Meijer wel zien met Autumnville, waarmee hij eindelijk z’n draai heeft gevonden. Het is een boek met lef. Zo’n boek waarmee de schrijver niet z’n publiek paait, maar juist uitdaagt..

In Autumnville hangt een bijzondere sfeer. Het is mysterieus, soms beklemmend en ongrijpbaar. Je weet gewoon dat er iets niet klopt, maar kunt er niet goed de vinger opleggen. Dat komt vooral door zeer plotselinge overgangen, die vreemd aanvoelen maar twee zinnen later weer normaal lijken. Ik moest dan ook meerdere keren denken aan het boek Coraline van Neil Gaiman, waarin gespeeld wordt met een parallelle wereld.

Ook Hugo, de hoofdpersoon van het boek, voelt voortdurend die vreemde sfeer. Het is alsof er iets helemaal fout zit, en tegelijk gaat alles gewoon door. Soms ervaart hij het in de vorm van een wolf die dreigend uit het donker komt en soms in een onverwachte meisjesstem die hem uit het niks roept. Op die momenten raakt Hugo in paniek, maar even later blijkt er niks aan de hand te zijn. Of toch?

Samen met zijn twee beste vrienden probeert hij uit te zoeken wat er gaande is. Maar zijn ouders mogen niks weten. Die lijken de laatste tijd erg veranderd te zijn. En zij zijn niet de enige, want diverse klasgenoten doen ook vreemd. Wat is er gaande en waarom is een door uitgelopen inkt onleesbaar boek zo belangrijk?

Autumnville is een mengeling van sprookjes-, horror- en mythologische elementen. Dat laatste zie ik vooral in de rol van de wolf en twee vogels die tussendoor op komen dagen. Ze doen me denken aan Fenryr, de wolf uit de Noordse godenverhalen, en Huginn en Muninn, de vogels van Odin die de rol van boodschappers hebben.

De laatste paar jaar zien we in Nederland een aantal boeken verschijnen waarin gespeeld wordt met realiteit en fantasie. Na geweldige boeken als Gozert! en Films die nergens draaien is er nu dus Autumnville. Een beetje vreemd, maar vooral heel lekker! En als bonus zit hier ook nog een soundtrack bij, dat je via Spotify kunt beluisteren. Aanrader dus!