Dit boek gaat over de wetenschappelijke beoefening van het staatsrecht in Nederland vanaf de achttiende eeuw tot het einde van de twintigste eeuw. Centraal staan de door Nederlandse staatsrechtjuristen gebruikte methoden en hun inspiratiebronnen.
Dé methode van staatsrechtbeoefening blijkt niet te bestaan. Nederlandse staatsrechtjuristen lieten zich voor hun aanpak en benadering van staatsrechtelijke problemen inspireren door politieke en maatschappelijke ontwikkelingen, buitenlandse voorbeelden en andere wetenschapsgebieden, zoals de sociologie en de politicologie. Tot het standaardrepertoire van bijna iedere staatsrechtjurist behoorde de vergelijking met het Duitse en het Engelse recht. Eén wijze van staatsrechtbeoefening was in de afgelopen eeuwen wel het
populairst: de historisch-juridische methode. Zij kwam neer op een bestudering van het positieve staatsrecht in zijn historische ontwikkeling. Die populariteit laat zich verklaren door de doelen die staatsrechtjuristen nastreefden met hun werkwijze: praktisch nut, objectiviteit en rechtvaardigheid.
