Op het zeer verlaten Andestraject van Juntas del Toro naar de 4765 meter hoge Paso de Agua Negra haalde een jeep mij in. Voor de inzittenden was ik misschien niet zo belangwekkend als Diego de Almagro, de ontdekker van Chili, maar toch belangwekkend genoeg voor een praatje. De jeep hield dan ook naast me halt. ‘Waar ga je heen?’ vroeg de chauffeur terwijl hij zijn hoofd buiten het opengedraaide raampje stak. Naar zijn accent te oordelen was hij Argentijn; naar het nummerbord van de jeep te oordelen trouwens ook. ‘Naar Lima,’ antwoordde ik. ‘Naar Lima?? Dan zit je op de verkeerde weg, want hier ga je naar San Juan.’ ‘Vaak is de verkeerde weg mooier dan de goede,’ antwoordde ik filosofisch. Daar waren de Argentijnen het mee eens: ‘Ja, dat is waar. En je bent al bijna op de pas. Nog een uurtje, denk ik.’ ‘Achtenveertig kilometer red ik niet in een uurtje op deze stijgende gravelweg met mijn baal bagage achterop,’ antwoordde ik, ‘maar morgen over een uurtje ben ik er wel... hoop ik.’ Een passage uit deze geheel herziene en volledig in kleur uitgebrachte herdruk van 'De magische vijfduizendmetergrens'. Van Rijn doet hierin een levendig, soms ernstig, soms humoristisch en soms anekdotisch verslag van zijn vijftienduizend kilometer lange fietsreis door Zuid-Amerika. Hij reed dwars over de enorme zoutvlakte van Uyuni in Bolivia, doorkruiste de kurkdroge Atacamawoestijn, bezocht enkele ‘maanvalleien’, aanschouwde erg tot de verbeelding sprekende rotsformaties en canyons en klom herhaaldelijk tot ijzige hoogten, waarbij hij enkele malen over de magische vijfduizendmetergrens kwam. Het culminerende punt was de 5559 meter hoge vulkaan Chuquiamanta. De uitzichten die hij bijna dagelijks had over zoutmeren, vulkanen, woestijnen en bijna surrealistisch geërodeerde landschappen deden hem in zijn verbeelding toeven op een verre planeet. Processies en bezoeken aan historische plaatsen en natuurlijk de vele ontmoetingen, waarbij zich bijzondere dialogen ontsponnen, maakten deze reis tot een onvergetelijke ervaring.