‘In de hal zat de receptioniste te gniffelen boven Het dagboek van Bridget Jones. Hoe benijdenswaardig om geen andere zorgen te hebben dan je gewicht, je alcoholconsumptie, je pogingen om te stoppen met roken en het veroveren van Mark Darcy. Mijn knelpuntenlijstje zag er heel anders uit. IK was meer een Bridget-Jones-voor-gevorderden. Lang zo grappig niet.’
Heleen en haar man peter kweken winterbloeiende planten. Ze houden van hun werk, van elkaar en van hun twee kinderen. Maar als Heleen bijna vijftig is, beginnen niet alleen haar hormonen haar parten te spelen. Haar zoon maakt een fiestocht door Australië, ongstig ver weg, en haar huwelijk vertoont achterstallig onderhoud. Als dan ook nog haar moeder, met wie zij een moeizame relatie heeft, een herseninfarct krijgt, wordt Heleens leven steeds grotesker (‘Aantal keren dat ma vanavond belde:23’). Er passeert geen dag meer zonder de terreur van de zorgen om de tachtigjarige. Eén ding staat voor Heleen als een paal boven water: haar in huis nemen wil ze niet. Maar hoe legt ze dat uit aan anderen? En dat is niet de enige vraag waarvoor zij zich gesteld ziet. Gaat haar man tegenwoordig vreemd? Hoe Moet zij haar dochter Lizzy beschermen tegen alle gevaren van het leven? En zal de schildpad Bingo, haar moeders oog-appel, ooit nog ontwaken uit zijn winterslaap?
Mijn zoom heeft een seksleven en ik less mijn moeder Roodkapje uoor is een even aan-grijpend als hilarisch verhaal over ouder worden, maar vooral ook over de ver-houding tussen een moeder en dochter tussen wie iets onbespreekbaars in staat, iets wat nu op scherp wordt gesteld.
