Achter de sierlijk gedreven toegangshekken van het Vondelpark woedt een tweefrontenstrijd. Enerzijds verzet het park zich tegen de stadswildernis, de vervuiling en vandalisme van hordes parkbezoekers, anderzijds wapent het zich tegen de de stadswildernis, de vervuiling en het vandalisme, anderzijds wapent het zich tegen de wildernisnatuur van het moeras waaruit het park is opgetrokken. Recentelijk geldt op twee plekken in het park een gedeeltelijk staakt-het-vuren. Op twee publieksvrije eilandjes mag de natuur onverstoord haar gang gaan. Maar achter het vernis van ‘herwildering’, wat de nieuwste trend in het Nederlandse natuurbeheer is, gaat een ongemakkelijke waarheid schuil. In dit essay onderzoekt Norbert Peeters aan de hand van de historie van het Vondelpark de veranderende verhouding tussen mens en natuur.
