De evolutie van de mens kan niet gezien worden als een zuiver biologisch proces zonder meer, zoals de ontwikkeling van het paard of de walvis, maar zij kan evenmin beschreven worden als de geschiedenis van een culturele ontwikkeling. Het is veeleer zo dat het biologische, het organische en het culturele, het "bovenorganische" twee aspecten zijn van de evolutie van de mens. Twee aspecten die zozeer met elkaar verweven zijn, dat zijn scheiding in feite kunstmatig en welhaast ontoelaatbaar is, tenzij we ons van hun onderlinge afhankelijkheid bewust zijn. Deze onderlinge afhankelijkheid komt het duidelijkst aan het licht wanneer we ons realiseren dat de functie van beide aspecten dezelfde is, de aanpassing aan en de beheersing van de omgeving waarin de mens leeft. Op basis van gegevens uit de antropologie en van gegevens die uit onderzoek van de fossiele voorouders van de mens naar voren zijn gekomen, zet Dobzhansky uiteen hoe het biologische evolutieproces geleid heeft tot het ontstaan en de ontwikkeling van cultuur als middel tot aanpassing aan de omgeving en hoe het evolutieproces zich hierdoor heeft uitgeheven boven het zuiver organische stadium.
Dobzhansky blijft echter niet staan bij een constateren dat de mens geëvolueerd is, maar stelt dat de mens nog steeds evolueert en de eigen evolutie kan beïnvloeden. In deze tijd waarin de mens dreigt de basis van het eigen bestaan te ondergraven, is de visie van Dobzhansky van het grootste belang voor ieder weldenkend mens
