Londerzeel. Vanuit het raam dat op de markt uitgeeft, volgt het kind het dorpsleven dat zich daar afspeelt. Gedreven door nieuwgierigheid stelt het zich vragen die vaak onbeantwoord blijven. De oorzaak daarvan ligt in een stilzwijgen over het verleden. Gaandeweg ontdekt hij dat die stilte zich in alle geledingen van de samenleving heeft genesteld en er wezenlijk deel van is geworden.
Soms is de stilte gênant en weegt ze zwaar, soms klinkt ze oorverdovend. Soms is ze verhelderend en kan een oogopslag in liefde en verstandhouding meer zeggen dan de fraaiste woorden. Als de stilte niet ingevuld wordt blijven de vragen open tot ze gevonden of beantwoord worden. Dat geldt zeker als het over oorlog en repressie gaat of over het verdwijnen van het landschap
Dit gegeven wordt behandeld binnen het kader van de Vlaamse dorpen zoals ze eeuwenlang geweest zijn, duizendmaal geschilderd en beschreven, om daarna geheel of gedeeltelijk te verdwijnen. Als voorbeeld staat Londerzeel zoals het gegroeid is.
De jaren van stilte is geschreven vanuit het gezichtspunt van een kind dat de jaren 50 doorwandelt met uitlopers in de jaren 60.
Het is een poging om die evolutie te vatten op een moment waarbij wat in mijn kinderjaren gebeurde, thans reeds geschiedenis is.
