Langzaam komen er een paar vage herinneringen boven. De geur van benzine. Een garage. Een stem. Hij fluistert iets in haar oor, maar zijn woorden willen niet kristalliseren. Het is niet dat ze het zich niet wil herinneren, ze kan het zich niet herinneren.
Als je een uur van je leven mee mag nemen tijdens je laatste ademtocht, dan is de vraag: wat beklijft? Welke herinneringen neem je mee, welke laat je achter? In Het gouden uur vertellen vierentwintig personages over die ene gebeurtenis in hun leven die hun wereld op zijn kop zette: een vluchtige ontmoeting, een lelijke valpartij, een zware verdenking, een onbedoelde moord. De gebeurtenis vindt soms maar in een enkele, vluchtige seconde plaats, soms in een paar minuten, soms in een uur, maar brengt altijd grote gevolgen met zich mee.
Op een gegeven moment hoor ik geschreeuw, maar ik kan de woorden niet verstaan. Ik kijk richting het strand. Toeristen. Druk zwaaiend. Angstige kreten. Het enige wat door mijn hoofd schoot was: een haai!
In Het gouden uur beschrijft Karin Giphart op prachtige wijze de herinneringen van de hoofdpersonen, en zoekt daarbij steeds de dunne lijn op tussen werkelijkheid en fictie.
In een groene map, in een rode doos, ontdekte ik een handgeschreven verhaal. Nooit heeft ze me verteld dat ze de behoefte had gehad om die gebeurtenis in haar leven op te schrijven. De laatste jaren had ze vele kansen gehad om het me te vertellen, maar misschien was ze zelf vergeten dat het ertussen zat. ¿Moederschap¿ stond erboven.
