Ik lees nooit een boek

Iedereen kent haar, de schrijfster Yvonne Kroonenberg. Speciaal voor het 25-jarig jubileum van Uitgeverij Eenvoudig Communiceren schreef zij haar herinneringen aan lezen op. Over leesplankjes en zinnen als kronkelende rivieren. Over meisjesboeken en iPads. Dit alles gelardeerd met verhalen over laaggeletterdheid, over het nut van voorlezen en over haar liefde voor geschreven taal. Elk hoofdstukje is een afzonderlijk te lezen verhaal. Zo kun je tijdens de les iedere dag een stukje lezen met je groep. Zomaar, omdat lezen zo fijn is! Vroeger dacht niemand aan boeken lezen. Het gaf niks als je het niet kon. Er waren er zoveel die niet konden lezen. Dat veranderde. De scholen werden beter. Er kwam leerplicht. Steeds meer mensen leerden lezen. Ze veranderden er door. Want als je leest, is het net of jij degene bent over wie het boek gaat. Je verplaatst je in een ander. Dat schijnt heel goed te zijn. Mensen die kunnen voelen wat een ander meemaakt, zijn aardig. Ze begrijpen anderen. Als je je nooit verdiept in het gevoel van een ander, word je een botterik. Van lezen word je een beter mens.