De wijsheid van eksters

Een bergeend lijkt zich evenzeer thuis te voelen in de kwelders langs de Waddenzee als op de steppes in Mongolië. Maar hoe zit dat met een mens? Natuurhistoricus Herbert Prins begon zijn grote trek als zeventienjarige op de grote vaart. Later, als bioloog, nam hij de wisselwerking tussen natuur en cultuur onder de loep. De mens reist en moet zich pas sinds vrij recent in de geschiedenis van zijn soort wat aantrekken van geografische grenzen. Ook dieren en zaden reizen, maar die trekken zich niets aan van grenzen. Alhoewel – wat heeft een krokodil in de Waddenzee te zoeken? Waar liggen eigenlijk de natuurlijke grenzen van Europa? Van een boeddhistische monnik die hyperspecialist is in het gedrag van blauwschapen tot een kudde stomdronken Russische arbeiders die genadeloos uit een warme treinwagon wordt gezet, zo de ijskoude nacht in, met het eerste dorp op zo’n slordige dertig kilometer; van de mythische muskusos tot een hongerige ijsbeer voor de deur, van cabin fever tot thuisgevoel: in De wijsheid van eksters toont Herbert Prins zich een weergaloos verteller en een scherpzinnig observator van de wereld om hem heen. Bovenal is het een reflectie op grenzen en thuisgevoel van een van ’s werelds vermaardste biologen.