'Ik kan me de laatste keer dat ik zo hard om een boek gelachen heb niet herinneren', schreef David Sedaris nadat hij de verhalenbundel Heimwee naar een andere wereld van Ottessa Moshfegh had gelezen. Maar onder die humor zit een onheilspellende ondertoon waardoor je als lezer nooit precies weet wat er aan de hand is. De personages zijn altijd op een of andere manier onhandig; ze verlangen naar contact met anderen en proberen hun leven te beteren, ieder op hun eigen manier, maar worden vaak gehinderd door verkeerde prikkels en existentiële onzekerheden. Heimwee naar een andere wereld is een masterclass in de variaties van zelfbedrog via een breed scala aan personages die leven in onze huidige tijd. Moshfegh laat ons kennis maken met een onvergetelijke parade aan kleurrijke types, die nog lang een plek in de gedachten van de lezer blijven innemen.
Maar het unieke aan haar vertelstem, de echte Moshfegh-ervaring, is de manier waarop ze het groteske en wanstaltige vervlecht met tederheid en compassie. Het vlees is zwak, het hout is krom, mensen zijn wreed tegen elkaar, stompzinnig en kwetsend. Maar soms openbaart schoonheid zich op vreemde plekken. En de duistere toon in deze verhalen is erg verfrissend. De lezer is in handen van een auteur met een groot intellect, die zich bedient van woedende uithalen en vlijmscherpe speldenprikken.
